Εμπρησμός ναού της UOC ή άλλη μια φορά για τις «ελεύθερες μεταβάσεις» στην OCU
Στα τέλη Σεπτεμβρίου, υποστηρικτές της OCU έκαψαν μια εκκλησία της UOC στο Volyn. Πώς σχετίζεται αυτός ο εμπρησμός με τον μύθο των «ελεύθερων μεταβάσεων» από την UOC στην OCU;
Στις 26 Σεπτεμβρίου, η Επαρχία Volodymyr-Volynsky της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανέφερε ένα σοκαριστικό περιστατικό: τον εμπρησμό μιας υπό κατασκευή εκκλησίας στο χωριό Stari Koshary στην περιοχή Kovel.
Το σοκ δεν προέρχεται μόνο από τον κραυγαλέο εμπρησμό της εκκλησίας και το γεγονός ότι τέτοιες πράξεις είναι αδιανόητες για οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο, αλλά και επειδή αυτή η καμένη εκκλησία χτίστηκε από μια κοινότητα που είχε ήδη υπομείνει κακουχίες.
Το θέμα είναι ότι το 2019, εκπρόσωποι της OCU κατέλαβαν την εκκλησία πιστών της UOC του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο χωριό Stari Koshary. Επιχείρησαν αυτό τη Μεγάλη Τετάρτη, την ημέρα που ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό, προσθέτοντας συμβολικό βάρος στις πράξεις τους.
Για το λόγο αυτό, πιστεύουμε ότι ο πρόσφατος εμπρησμός της νέας εκκλησίας δεν είναι απλώς μια εγκληματική ενέργεια, αλλά ένα ισχυρό σύμβολο της συνεχιζόμενης δίωξης που αντιμετωπίζουν οι πιστοί της UOC.
Καμία δίωξη;
Σήμερα, ακούμε συνεχώς από τους αντιπάλους της UOC ότι δεν υπάρχει δίωξη της Εκκλησίας στην Ουκρανία. Επιπλέον, ο Viktor Yelensky, επικεφαλής της Κρατικής Υπηρεσίας για την Εθνοπολιτική και την Ελευθερία της Θρησκείας (DESS), έχει υποστηρίξει επανειλημμένα ότι το επίπεδο θρησκευτικής ελευθερίας στην Ουκρανία είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η εκκλησία στο Stari Koshary πυρπολήθηκε εσκεμμένα θα πρέπει να είναι κόκκινο πανί για όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει δίωξη κατά της UOC.
Η θρησκευτική κοινότητα, έχοντας ήδη χάσει μια εκκλησία, ενώθηκε και κατάφερε να χτίσει μια νέα. Ίσως νομίζετε ότι οι εχθροί της Εκκλησίας θα ηρεμούσαν, αφού είχαν καταλάβει την πρώτη εκκλησία. Αλλά δεν ήταν έτσι. Ο αρχιερέας Andriy Khomych, πρύτανης της κοινότητας UOC, ανέφερε ότι ο ύποπτος για τον εμπρησμό απειλούσε τον ιερέα και τους ενορίτες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παρά το γεγονός ότι οι πιστοί προειδοποίησαν τις αρχές και παρείχαν στοιχεία για τις απειλές, δεν υπήρξε απάντηση από τις αρχές επιβολής του νόμου. Τελικά κάηκε ο Ναός Προστασίας της Υπεραγίας Θεοτόκου της UOC...
Για αυτόν τον λόγο, πιστεύουμε ότι αυτός ο εμπρησμός δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μεμονωμένο περιστατικό. Όχι, είναι μέρος ενός ευρύτερου ζητήματος: οι ενορίτες της UOC δεν μπορούν να βασίζονται στους νόμους ή το Σύνταγμα της Ουκρανίας που ισχύει γι' αυτούς. Ούτε οι κανόνες της δημοκρατίας ή του διεθνούς δικαίου φαίνεται να τους προστατεύουν. Και ανεξάρτητα από το πόσο πολύ οι υποστηρικτές της OCU ισχυρίζονται ότι οι πιστοί μεταφέρονται ελεύθερα στη δικαιοδοσία τους, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.
Ο μύθος των ελεύθερων μεταβάσεων
Οι εκπρόσωποι της OCU ισχυρίζονται συχνά ότι οι πιστοί της UOC επιλέγουν ελεύθερα να ενταχθούν στην οργάνωση του Dumenko, η οποία κέρδισε νομική αναγνώριση το 2018.
Ακούμε συχνά ότι κανείς δεν αναγκάζεται να αλλάξει δικαιοδοσία, ότι όλες οι μεταβάσεις βασίζονται στα δικαιώματα ψήφου και ότι η απόφαση εξαρτάται αποκλειστικά από την επιθυμία της κοινότητας να μετακομίσει στην OCU.
Βλέπουμε πώς γίνονται «συνεδριάσεις» και «ψηφοφορίες», όπου ομάδες ανθρώπων παίρνουν τη «φυσική απόφαση» να ενταχθούν στην «εθνική» εκκλησία. Στη συνέχεια, τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι μια θρησκευτική κοινότητα «εξέφρασε την επιθυμία» να μεταφερθεί στην OCU, συχνά χωρίς τον ιερέα της UOC.
Σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με την πραγματικότητα στην Ουκρανία, μπορεί να φαίνεται ότι είναι έτσι – όχι δίωξη, πίεση, απειλές ή παραποίηση εγγράφων, απλώς καθαρή δημοκρατία και η «βούληση της κοινότητας». Όμως τα γεγονότα στο Stari Koshary δείχνουν μια διαφορετική εικόνα.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αυτού του χωριού δεν ήθελαν να ενταχθούν στην OCU. Καθόλου. Ας υποθέσουμε όμως για λίγο ότι κάποιο μέρος της κοινότητας αποφάσισε να κάνει αυτό το βήμα και η εκκλησία κατασχέθηκε σχεδόν νόμιμα. Ας υποθέσουμε ότι. Τι βλέπουμε μετά;
Το άλλο μέρος, δηλαδή εκείνοι που αρνήθηκαν να μετακομίσουν στην OCU, παρέμειναν πιστοί στην Εκκλησία τους. Δεν υπέκυψαν στην εξωτερική πίεση. Δεν φοβήθηκαν τις απειλές ή τις κατηγορίες ότι «υπηρετούσαν τη Μόσχα». απλά έχτισαν μια νέα εκκλησία.
Ωστόσο, οι εκπρόσωποι του Dumenko, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούσαν να «μεταφέρουν» τη νέα εκκλησία στην OCU (αφού αυτοί που την έχτισαν δεν επρόκειτο να ενταχθούν στην OCU), αποφάσισαν απλώς να την κάψουν. Τι μας λέει αυτό;
Πρώτον, δείχνει ότι οι «μεταβάσεις» στην OCU δεν είναι τόσο ελεύθερες όσο απεικονίζονται.
Δεύτερον, ακόμα κι αν μέρος μιας κοινότητας UOC αποφασίσει να μην πάει πουθενά, δεν θα μείνει ήσυχο. Οι άνθρωποι θα ζουν υπό συνεχή απειλή, φοβούμενοι τις επιθέσεις και αντιμετωπίζοντας ανοιχτή βία.
Αυτά τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα ότι πολλές κοινότητες UOC στην Ουκρανία δεν έχουν πραγματική ελευθερία επιλογής – είτε «μεταφέρεστε» στην OCU είτε θα καείτε. Δεν υπάρχει μέση λύση.
Εάν η μετάβαση στην OCU ήταν πραγματικά ελεύθερη, δεν θα υπήρχε ανάγκη για βία. Ωστόσο, βλέπουμε το αντίθετο: η παραμονή στην UOC σε μια ατμόσφαιρα βίας και μίσους απαιτεί μεγάλο θάρρος γιατί αυτοί που κάνουν αυτή την επιλογή δεν μένουν μόνοι.
Συμπεράσματα
Για τι είδους «ελεύθερες μεταβάσεις» μπορούμε να μιλήσουμε σε αυτή την περίπτωση; Μπορείτε να αποκαλέσετε την απόφαση ενός ατόμου «ελεύθερη» όταν τα δάχτυλά του συνθλίβονται με λοστό ( όπως κατά την κατάληψη της εκκλησίας της UOC στο Yurkivtsi ) ή όταν τα πόδια του είναι σπασμένα ( όπως κατά την κατάληψη του ναού της UOC στη Nosivka ) ή όταν του σπάσει η μύτη ( όπως έκαναν σε έναν ιερέα της UOC στην Eparchy Tulchyn ), ή όταν του κόβουν τον λαιμό ( όπως έκαναν σε έναν ιερέα UOC στη Vinnytsia );
Μπορείτε να μιλήσετε για μια «ελεύθερη μετάβαση» μιας κοινότητας UOC στην OCU, εάν λοστοί, βαριοπούλες, μύλοι και κριάρια χρησιμοποιούνται για την επιβολή αυτής της «ελευθερίας» και ακόμη και όταν, αφού χάσει την εκκλησία της, η κοινότητα αποφασίσει να μείνει στην UOC και να φτιάξεις έναν νέο – απλά πυρπολείται; Πού ακριβώς είναι η «ελευθερία» εδώ; Θα απαντήσουμε στην ερώτηση.
Η «ελευθερία» εδώ είναι ότι σε κάποιους επιτρέπεται να κάνουν τα πάντα, ενώ σε άλλους δεν επιτρέπεται τίποτα. Ότι ορισμένοι Ουκρανοί πολίτες θεωρούνται πρώτης κατηγορίας, ενώ άλλοι δεύτερης κατηγορίας. Και ότι οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, αλλά αρπάζουν και καίνε εκκλησίες, απορρίπτουν ελεύθερα τον Χριστό.
