Η δύναμη της χριστιανικής πίστης: η ταπεινότητα ως κύρια αρετή

```html

Η ψυχή μας δημιουργήθηκε για τον Ουρανό, για την αιώνια ζωή, για τον Θεό. Είναι παρόμοια με μια πεδιάδα, η οποία με την παρουσία ή την απουσία ανθρώπινης εργασίας μπορεί να μετατραπεί είτε σε οργωμένο χωράφι είτε σε μια στέπα γεμάτη ζιζάνια. Ο καθένας μπορεί να θυμηθεί τα συναισθήματά του όταν έβλεπε ένα καλλιεργημένο χωράφι. Ευχαριστεί το μάτι, γεμίζει τους πνεύμονες με φρέσκο αέρα και προκαλεί σεβασμό προς τον άνθρωπο, με τις προσπάθειες του οποίου ένα γυμνό κομμάτι γης έγινε κατάλληλο για την καλλιέργεια διαφόρων φρούτων, λαχανικών και δημητριακών. Από την άλλη πλευρά, όταν βλέπουμε ένα κομμάτι εγκαταλελειμμένης και ακαλλιέργητης γης, η ψυχή γεμίζει θλίψη και συμπόνια για τον γεωργό, ο οποίος για διάφορους λόγους σταμάτησε να εργάζεται στο μερίδιό του.

Η πεδιάδα της ψυχής μας βρίσκεται στη διάθεσή μας, και αν θα καρποφορήσει ή όχι - εξαρτάται μόνο από εμάς.

Αλλά ακόμα και όταν φαίνεται ότι το χωράφι είναι οργωμένο και σπαρμένο, όταν φέρνει άφθονη σοδειά, μπορεί να μην παρατηρήσουμε ένα μικρό ζιζάνιο. Στη συνέχεια αρχίζει να μεγαλώνει, να απελευθερώνει σπόρους, και πριν το καταλάβουμε, όλο το χωράφι θα είναι γεμάτο ζιζάνια αναμεμειγμένα με βρώσιμους καρπούς. Όντας πιο ανθεκτικά, τα ζιζάνια σύντομα θα εκτοπίσουν τα άλλα φυτά και θα αποκτήσουν την επιθυμητή πρωτοκαθεδρία στον στέπα.

Τέτοιες αλληγορίες έφερε ο Χριστός στο κήρυγμα για τη Βασιλεία των Ουρανών. Απευθυνόταν στους ανθρώπους που γνώριζαν όλες τις ιδιαιτερότητες της γεωργικής αγρονομίας. Αυτή η σύγκριση είναι χρήσιμη και για εμάς, που συχνά δεν γνωρίζουμε όλες τις δυσκολίες της αγροτικής ζωής. Αλλά όπως θαυμάζουμε την ομορφιά ενός καλλιεργημένου χωραφιού, θέλουμε να θαυμάζουμε και την ομορφιά της οργωμένης με αρετές ψυχής μας. Πολύ συχνά δεν είμαστε ικανοί για αυτό, καθώς πίσω από την υποτιθέμενη επιτυχία στην πνευματική εργασία δεν παρατηρούμε τα αναπτυσσόμενα αμαρτωλά ζιζάνια. Δεν τα παρατηρούμε επειδή η επίδειξη ευσέβειας στη ζωή μας υπερισχύει της αληθινής αρετής.

Το αγκάθι στη σάρκα του αποστόλου Παύλου

Από αυτήν την διαβολική παγίδα προειδοποιούσε τους αναγνώστες του και ο απόστολος Παύλος. Καταλάβαινε ότι οι εθνικοί που είχαν αποδεχθεί τον χριστιανισμό μπορούσαν να υπερηφανευτούν για το νέο τους καθεστώς και να ανταλλάξουν την αληθινή πίστη στον Θεό με την παροδική ανθρώπινη τιμή. Γι' αυτό με το παράδειγμά του δείχνει ότι όλες οι Θεϊκές Αποκαλύψεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά το έλεος του Θεού, και όχι ανταμοιβή στον άνθρωπο για τις υποτιθέμενες «αξίες» του. «Δεν είναι ωφέλιμο να καυχιέμαι» (2 Κορ. 12.1), ταπεινώνει τον εαυτό του ο απόστολος. Και διηγείται μια θαυμαστή ιστορία για το πώς κάποιος άνθρωπος, για την τύχη του οποίου δεν γνωρίζει, κάποτε μπόρεσε να επισκεφθεί την κατοικία του παραδείσου και «άκουσε ανείπωτα λόγια, τα οποία δεν επιτρέπεται να πει άνθρωπος» (2 Κορ. 12.4).

Ο Παύλος προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτόν τον άγιο άνθρωπο, φέρνοντάς τον ως παράδειγμα στους άλλους. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μιλούσε για κανέναν άλλο παρά για τον εαυτό του και την πνευματική του εμπειρία.

Αυτός ήταν που στην αυγή της ιεραποστολής του είχε προνοητικά καταταχθεί από τον Κύριο στον αριθμό των μαρτύρων της Θεϊκής Δόξας.

Ο Κύριος ανέβασε τον απόστολο Παύλο σε ένα αόρατο ύψος θεογνωσίας. Αλλά ταυτόχρονα τον δίδαξε να ταπεινώνεται και να μην θεωρεί αυτή την Αποκάλυψη ως αξία του. «Και για να μην υπερηφανεύομαι για την υπερβολή των αποκαλύψεων, μου δόθηκε αγκάθι στη σάρκα, άγγελος του σατανά, να με ταλαιπωρεί, για να μην υπερηφανεύομαι» (2 Κορ. 12.7), παραδέχεται ο απόστολος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι ακριβώς ταλαιπωρούσε τον Παύλο. Μπορεί να ήταν ασθένεια, σωματική αδυναμία ή φυσική διέγερση της σάρκας. Αλλά αυτό το «αγκάθι» του θύμιζε συνεχώς ότι δεν είναι παντοδύναμος Θεός, ούτε άσαρκος άγγελος, αλλά αμαρτωλός και αδύναμος άνθρωπος.

Οι θλίψεις ως δρόμος προς τον Θεό

Όπως βλέπουμε, όσο πιο κοντά είναι ο άνθρωπος στο ιδανικό της χριστιανικής ζωής, τόσο περισσότερο υπόκειται σε δοκιμασίες από τον Θεό. Και αυτές οι δοκιμασίες συνηθίζουν τον χριστιανό σε μεγαλύτερη ευθύνη για τα πνευματικά δώρα που λαμβάνει. Και όταν εμείς, όπως ο απόστολος Παύλος, μερικές φορές γκρινιάζουμε για την πληθώρα των πειρασμών, ο Κύριος μας απαντά με πραότητα: «αρκεί για σένα η χάρη Μου, γιατί η δύναμή Μου τελειώνεται στην αδυναμία» (2 Κορ. 12.9).

Όσο άδικο κι αν ακούγεται αυτό με την πρώτη ματιά, όσο πιο δύσκολα είναι για εμάς στη ζωή, τόσο πιο κοντά είναι ο Θεός σε εμάς.

Διότι καθ' όλη τη χριστιανική ιστορία οι άγιοι άνθρωποι ζούσαν σε συνεχή στερήσεις, ασθένειες και θλίψεις. Η αγιότητα δεν είναι ανταμοιβή επίγεια, αλλά ουράνια. Για να γίνεις άγιος, για να πλησιάσεις τον Θεό, πρέπει να είσαι έτοιμος να σηκωθεί όλος ο κόσμος εναντίον σου και να γίνεις ξένος σε αυτόν. Η σάρκα μας θα μας βασανίζει και οι άνθρωποι θα μας περιφρονούν.

Αλλά κάθε φορά, ταπεινά γονατίζοντας στην προσευχή, θα αισθανόμαστε ότι ο Πατέρας είναι κοντά και θα μας παρηγορεί πάντα και θα γεμίζει την ψυχή μας με ανείπωτη χαρά. Σε αυτό συνίσταται η θαυμαστή δύναμη της χριστιανικής πίστης: «Από παντού πιεζόμαστε, αλλά δεν στενοχωρούμαστε· είμαστε σε απελπιστικές καταστάσεις, αλλά δεν απελπιζόμαστε· διωκόμαστε, αλλά δεν εγκαταλειπόμαστε· καταρρίπτονται, αλλά δεν χανόμαστε» (2 Κορ. 4. 8-9).</