Μπορεί ένας πανικός να είναι χριστιανός;
Στις 18 Ιουνίου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Πανικού.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κρίσεις πανικού. Στη χώρα μας υπάρχει τεράστια αύξηση των ψυχικών ασθενειών που σχετίζονται με τη μετατραυματική διαταραχή άγχους. Η κύμα αυτών των ασθενειών ξεκίνησε ήδη από τον κορωνοϊό και τώρα έχει ενισχυθεί πολλαπλάσια από τον πόλεμο και το αυξανόμενο αίσθημα απελπισίας. Από αυτή την ασθένεια υποφέρουν επίσης πολλοί χριστιανοί. Τι πρέπει να κάνουμε και πώς να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι εμείς ή οι αγαπημένοι μας υποφέρουν από κρίσεις πανικού; Τι είναι αυτό; Εκδήλωση αδυναμίας, δειλίας ή απλή αντίδραση του φυσικού μας οργανισμού; Αυτό είναι το θέμα της σημερινής μας δημοσίευσης.
Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να πω είναι ότι οι μάντρες που επαναλαμβάνουν πολλοί ιερείς στην εξομολόγηση: «Συγκεντρώσου, μην είσαι κουρέλι, είσαι χριστιανός, όλα είναι θέλημα Θεού, ταπεινώσου, υπομονή, μην κλαις...» – δεν είναι τίποτα περισσότερο από «χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον». Δεν είναι μόνο άσκοπα και άχρηστα από μόνα τους, αλλά και πολύ επιβλαβή. Επιβάλλοντας στους ανθρώπους αίσθημα ενοχής και πνευματικής ανεπάρκειας, τέτοιοι κακοί υπηρέτες απλώς ενισχύουν την ανησυχία τους και βυθίζουν την ψυχή σε ακόμα πιο βαθιά κατάσταση κατάθλιψης.
Η κρίση πανικού και γενικά οι περισσότερες αντιδράσεις της ψυχής σε διάφορα γεγονότα της ζωής δεν εξαρτώνται καθόλου από τις προσπάθειες της θέλησης και τις επιθυμίες μας. Όλα αυτά συμβαίνουν αυτόματα. Εδώ είναι ένα από τα παραδείγματα που παραθέτω αυτολεξεί από πρώτο χέρι: «Πήγα να κάνω μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης. Η διάθεση ήταν απολύτως ήρεμη και ισορροπημένη. Η καρδιά χτυπούσε κανονικά, τίποτα δεν προμήνυε κίνδυνο. Όταν με έβαλαν στην κάμερα για εξέταση και είδα και ένιωσα γύρω μου κλειστό χώρο από όλες τις πλευρές, ξεκίνησε μια απότομη κρίση κλειστοφοβίας. Η καρδιά χτυπούσε με τρομερή δύναμη. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ηρεμήσω με την προσευχή του Ιησού δεν έδινε κανένα αποτέλεσμα. Ένα τρομακτικό αυξανόμενο αίσθημα φόβου με κατέλαβε. Ξεκίνησε μυϊκή ένταση, φτάνοντας σε κράμπες σε όλο το σώμα. Κρύος ιδρώτας, μπλε λάμψεις μπροστά στα μάτια, αίσθηση ότι τρελαίνομαι. Η πανικός ενισχυόταν. Άρχισα να φωνάζω από τρόμο. Δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να ελέγξω τον εαυτό μου».
Ο οργανισμός λειτουργεί σε αυτήν και παρόμοιες περιπτώσεις χωρίς καμία δική μας βουλητική συμμετοχή. Ίσως αυτό να σχετίζεται με τη διέγερση του «μπλε σημείου» (μικρός πυρήνας στον εγκέφαλο του στελέχους του εγκεφάλου που περιέχει το ήμισυ των νευρώνων του ΚΝΣ), που οδηγεί σε διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και απελευθέρωση κατεχολαμινών. Αλλά δεν θα εμβαθύνουμε εδώ στην ιατρική θεματολογία των αιτιολογικών σχέσεων των κρίσεων πανικού.
Ξέρω ανθρώπους που βιώνουν τις ίδιες κρίσεις πανικού μόνο με τους ήχους της σειρήνας ή αμέσως μόλις ακούσουν ήχους εκρήξεων. Αλλά τέτοιες εκδηλώσεις της ψυχής μπορούν να προκύψουν και χωρίς καμία εμφανή αιτία. Γνωρίζω έναν άνθρωπο που σε καιρό ειρήνης (και αυτό ήταν πριν από μερικές δεκαετίες) για ένα χρόνο κυριολεκτικά κρεμόταν στο σταυρό των κρίσεων πανικού.
«Ήταν κάτι παρόμοιο με το περιοδικά ερχόμενο αίσθημα θανάσιμης αγωνίας. Η ίδια η αναμονή αυτών των κρίσεων ήταν ήδη βαριά δοκιμασία. Συνοδευόταν από αδιάκοπη αγωνία στην περιοχή του στήθους, καταπιεστικό αίσθημα κατάθλιψης, φτάνοντας σε πλήρη απόγνωση. Η ίδια η κρίση ξεκινούσε με διαταραχή του καρδιακού ρυθμού, τρέμουλο σε όλο το σώμα, ναυτία, αίσθημα ασφυξίας, αυξημένη αναπνοή, μούδιασμα των άκρων, αλλά το πιο δύσκολο – αυτό το αίσθημα φόβου θανάτου και ότι τρελαίνεσαι. Ωστόσο, ο φόβος – εδώ η λέξη δεν είναι κατάλληλη. Ήταν μια εσωτερική φοβία, παγωμένο αίσθημα τρόμου. Μου φαινόταν ότι έτρεχα με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κάποια μαύρη άβυσσο. Δεν ήταν δυνατόν να ελέγξω όλα αυτά. Η προσευχητική πρακτική, η μετάνοια και τα εκκλησιαστικά μυστήρια δεν επηρέαζαν καθόλου αυτές τις κρίσεις. Μετά από αυτές έμενε ένα βαρύ αίσθημα συντριβής, κενότητας και φόβου. Για μένα, ως πιστό άτομο, αυτό το αίσθημα βιωνόταν ως "γεύση εμπειρίας ζωής στην κόλαση"».
Γιατί τα περιγράφω όλα αυτά τόσο λεπτομερώς. Για να μπορέσουμε όλοι, και οι ιερείς πρώτα απ' όλα, να καταλάβουμε ότι όχι μόνο οι σωματικές ασθένειες είναι ο σταυρός που φέρει η ψυχή μας. Αλλά και οι ψυχικές ασθένειες είναι όχι λιγότερο, ίσως και σημαντικά μεγαλύτερος, σταυρός για τον άνθρωπο.
Γι' αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κατηγορούμε τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη για την αμαρτία της απελπισίας ή της δειλίας. Αν ένας άνθρωπος που πάσχει από σοβαρή κλινική μορφή κατάθλιψης δεν τελείωσε τη ζωή του με αυτοκτονία για χάρη των εντολών του Θεού, τότε έχει ήδη επιτελέσει ένα κατόρθωμα ίσο με το κατόρθωμα των μεγαλύτερων μαρτύρων.
Και αν τελικά αγωνίστηκε, αλλά δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει και αυτοκτόνησε, αυτό δεν αποτελεί λόγο για την καταδίκη του και την στέρηση της εκκλησιαστικής κηδείας και προσευχής. Αυτό ισχύει και για όλες τις άλλες μορφές ψυχικών ασθενειών.
Για εκείνους τους χριστιανούς που τώρα φέρουν το βάρος της ασθένειας της κατάθλιψης, των κρίσεων πανικού και άλλων μορφών ψυχικών διαταραχών, μπορώ να πω το εξής. Δεν χρειάζεται να κατηγορείτε τον εαυτό σας για το αίσθημα καταπίεσης και απελπισίας που, ανεξάρτητα από την επιθυμία σας, ζει στην ψυχή. Η αμαρτία υπάρχει εκεί όπου υπάρχει ελευθερία επιλογής, όπου μπορούμε με τη θέλησή μας να αλλάξουμε τη ζωή μας. Εκεί όπου αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και αμαρτία. Υπάρχει μόνο το βάρος της βαριάς ασθένειας. Και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ακριβώς όπως και οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, με την κατανόηση ότι αυτό το πάθος δίνεται στον άνθρωπο από την πρόνοια του Θεού
