Από την ΕΣΣΔ στην Ουκρανία: γιατί ο Ελένσκι πολεμά την Εκκλησία υπό οποιαδήποτε εξουσία
Τον τελευταίο καιρό στο Διαδίκτυο εμφανίστηκαν επιπλέον αποδείξεις ότι ο Ελένσκι υπηρέτησε πιστά τη σοβιετική εξουσία. Γιατί δεν τον έχουν ακόμη «αποκομμουνιστικοποιήσει»;
```html
Ο επικεφαλής της Κρατικής Υπηρεσίας για την Εθνοπολιτική και την Ελευθερία της Συνείδησης, Βίκτορ Γελένσκι, έχει ένα πολύ μεγάλο και πολύ επιβαρυντικό υπόβαθρο. Κατά τη διάρκεια της ΕΣΣΔ, υπηρέτησε πιστά τη σοβιετική εξουσία, την εξυμνούσε με κάθε τρόπο και προπαγάνδιζε όλες τις αντικληρικές και αντιθρησκευτικές αφηγήσεις της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τον τελευταίο καιρό, στο Διαδίκτυο εμφανίζονται όλο και περισσότερα έργα του Βίκτορ Ευγένιεβιτς, στα οποία εκθέτει σκέψεις που σήμερα θα ονομάζονταν «προώθηση ρωσικών αφηγήσεων». Ας τα εξετάσουμε πιο αναλυτικά.
Λενινιστής ή αντικομμουνιστής;
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το φυλλάδιό του «Ιουδαϊκός κληρικαλισμός και σιωνισμός» που εκδόθηκε το 1988 στη σειρά «Αθεϊστική Βιβλιοθήκη Φοιτητών»: «Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία μας παρέχει τα εργαλεία, τη μέθοδο για να διεισδύσουμε στο βάθος της οικονομίας, της πολιτικής, της πνευματικής σφαίρας της ζωής της ανθρωπότητας. <…> Δεν μπορεί κανείς να μην εντυπωσιαστεί από το μέγεθος και το βάθος της σκέψης του Λένιν, από τη μεγαλοφυΐα του στην πρόβλεψη των τεράστιων δεινών που μπορεί να φέρει στον κόσμο η καθοδική φάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού».
Για να εικονογραφήσουμε το «βάθος της σκέψης του Λένιν», παραθέτουμε ένα απόσπασμα του Ίλιτς σχετικά με τη θρησκεία στο άρθρο «Σχετικά με τη στάση του εργατικού κόμματος απέναντι στη θρησκεία», που δημοσιεύθηκε το 1909 στην εφημερίδα «Προλετάριος»: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού <...> Όλες οι σύγχρονες θρησκείες και εκκλησίες, όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις, ο μαρξισμός τις θεωρεί πάντα ως όργανα της αστικής αντίδρασης, που υπηρετούν την προστασία της εκμετάλλευσης και την αποβλάκωση της εργατικής τάξης». Όπως θα φανεί από τις περαιτέρω σκέψεις, ο Β. Γελένσκι έχει κατανοήσει πολύ καλά αυτή τη λενινιστική άποψη για τη θρησκεία.
Το 1988, ο Β. Γελένσκι δημοσίευσε στο Ουκρανικό Ιστορικό Περιοδικό ένα άρθρο: «Η εφαρμογή στην Ουκρανική ΣΣΔ του διατάγματος "Περί διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία" στα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης». Σε αυτό το άρθρο υπερασπίζεται με πάθος τη σοβιετική εξουσία και προσωπικά τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.
Αλλά μετά από περίπου ένα τέταρτο του αιώνα, οι απόψεις του Γελένσκι για τον Λένιν, την Εκκλησία και το σχολείο αλλάζουν σε αντίθετες.
Το 2015, ως βουλευτής της Ράντα, ονομάζει τον νόμο «Περί τροποποίησης ορισμένων νόμων της Ουκρανίας για την ίδρυση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από θρησκευτικές οργανώσεις» «σημαντικό βήμα στη διαδικασία αποσοβιετοποίησης της ουκρανικής εκπαίδευσης». Σύμφωνα με τα λόγια του, οι ομολογίες έπρεπε να αποδείξουν ότι «η αρχή του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος, που σημαίνει την πλήρη εκδίωξη της Εκκλησίας από τη δημόσια σφαίρα, είναι λενινιστική-σταλινική».
Όπως βλέπουμε, ο Γελένσκι αναφέρει ξανά τον Λένιν και το σοβιετικό καθεστώς, αλλά αυτή τη φορά με εντελώς διαφορετικό, έντονα αρνητικό τόνο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο 1988, στην εξύμνηση του Βλαντιμίρ Λένιν και της πάλης του με την Εκκλησία. Ο Γελένσκι γράφει: «Οι ηγέτες της Εκκλησίας ανέπτυξαν ένα πρόγραμμα ευρείας κλίμακας αντίστασης στο διάταγμα (περί διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος - Σημείωση του συντάκτη), το οποίο εντασσόταν πλήρως στα σχέδια της αντεπανάστασης, που στόχευαν στην καταστροφή της Σοβιετικής εξουσίας».
Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ψέμα από την αρχή μέχρι το τέλος: η εκκλησιαστική ηγεσία δεν ανέπτυξε κανένα πρόγραμμα αντίστασης και δεν ασχολήθηκε με καμία αντεπανάσταση. Προσπαθούσε να σώσει την Εκκλησία από την πλήρη καταστροφή και να διατηρήσει το δικαίωμα των πιστών να ομολογούν την Ορθοδοξία. Ο Γελένσκι το γνώριζε αυτό, αλλά συνέχιζε να κατηγορεί το κλήρο για υπονομευτική δραστηριότητα: «Μετά την Επανάσταση, το αντιδραστικό κλήρο και οι μοναχοί έγιναν πράκτορες των ξένων εισβολέων, και τα μοναστήρια, που βρίσκονταν στα μετόπισθεν των σοβιετικών στρατευμάτων, μετατρέπονταν σε σημεία στήριξης συμμοριών».
Στην υπηρεσία του στη σοβιετική εξουσία, ο Β. Γελένσκι φτάνει στο σημείο να λέει ότι ο ίδιος ο λαός χαιρέτισε την καταστολή της Εκκλησίας.
«Ακόμη και οι εκκλησιαστικοί το 1921 αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι η ιδέα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος έγινε δεκτή με συμπάθεια από τον ουκρανικό ορθόδοξο πληθυσμό», γράφει στο προαναφερθέν άρθρο. Λέει ακόμη ότι οι άνθρωποι πολεμούσαν μόνοι τους την Εκκλησία: «Οι κομματικές οργανώσεις, τα Σοβιέτ στην πρακτική τους δραστηριότητα για την εφαρμογή του λενινιστικού διατάγματος "Περί διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος" βασίζονταν στο αντικληρικό κίνημα των εργαζομένων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία το αποδέχτηκαν θετικά».
Κακή/καλή ΟΑΕΕ
Ένα πολύ χαρακτηριστικό σημείο είναι το πώς ο Β. Γελένσκι, κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στην κομμουνιστική ιδεολογία, αντιμετωπίζει δύο θρησκευτικές οργανώσεις που προέκυψαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Αυτές είναι η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία και η Ανανεωτική Εκκλησία.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα σχετικά με τη στάση του προς την
