Ἀγγέλῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας γράψε…
Όσο κι αν μας διώκουν οι σημερινές ουκρανικές αρχές, όσο κι αν μας συκοφαντούν οι «καλοί» άνθρωποι, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Παντοδύναμος Θεός τα βλέπει όλα αυτά, τα γνωρίζει όλα αυτά.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε όλες τις βαθιές έννοιες που είναι γραμμένες στην Αποκάλυψη. Αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αυτά που είναι προσβάσιμα σε εμάς. Διότι αυτά τα λόγια απευθύνονται και σε εμάς, μεταξύ άλλων.
Τα δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκάλυψης είναι αφιερωμένα στις επιστολές προς τις επτά Εκκλησίες, τις οποίες διατάζει να γράψει ο Υιός του Ανθρώπου. Για αυτές θα μιλήσουμε παρακάτω, γι' αυτό συνιστούμε έντονα να τις διαβάσετε πρώτα.
Σχεδόν σε όλες τις εποχές, οι άγιοι πατέρες και οι ερμηνευτές της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Θεολόγου, που τολμούσαν να γράψουν κάτι για αυτό το βιβλίο (οι περισσότεροι δεν τολμούσαν καθόλου), ξεκινούσαν τις σκέψεις τους με μια προειδοποίηση. Τόνιζαν ότι αυτό το βιβλίο είναι τόσο μυστηριώδες και αινιγματικό, περιέχει τόσες έννοιες και επίπεδα κατανόησης, που είναι σχεδόν αδύνατο να ερμηνευτεί η Αποκάλυψη.
Μπορούμε μόνο να σκεφτούμε το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, χωρίς να διεκδικούμε αποκλειστικότητα και ορθότητα στην κατανόησή του. Και είναι αδύνατο να πούμε με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα: αυτά τα λόγια γράφτηκαν για αυτές τις εποχές ή για αυτά τα γεγονότα. Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια έχουν συμβεί πολλά που φαινομενικά εμπίπτουν στις περιγραφές της Αποκάλυψης, αλλά κάθε φορά οι άνθρωποι έκαναν λάθος στις προβλέψεις τους.
Ωστόσο, η Αποκάλυψη, όπως και όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής, απευθύνεται σε ανθρώπους όλων των εποχών και εθνών. Οι επιστολές που ο Κύριος διέταξε τον Ιωάννη να στείλει στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας δεν απευθύνονται μόνο σε αυτές, αλλά και σε όλους τους χριστιανούς. Ο καθένας μπορεί να δει σε αυτές λόγια που απευθύνονται προσωπικά σε αυτόν. Δεν θα προσπαθήσουμε να μαντέψουμε ποια από τις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας μοιάζει περισσότερο με τη σημερινή Ουκρανική Εκκλησία. Καλύτερα να δούμε τι χρήσιμο μπορούμε να αντλήσουμε από κάθε επιστολή. Θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε κάτι κοινό στις επιστολές προς τις επτά Εκκλησίες. Και αυτό σίγουρα θα αφορά εμάς.
Η πρώτη στρώση κατανόησης των επιστολών προς τις επτά Εκκλησίες είναι ότι ο απόστολος Ιωάννης διατάζεται να γράψει επιστολές προς τους επικεφαλής των επτά χριστιανικών κοινοτήτων στη Μικρά Ασία, τις οποίες ίδρυσε και για τις οποίες είχε ιδιαίτερη φροντίδα. Αυτές οι κοινότητες βρίσκονταν σε διαφορετικές εξωτερικές συνθήκες και σε διαφορετική πνευματική κατάσταση. Κάποιες από αυτές αξίζουν επαίνους, άλλες - επιπλήξεις. Είναι αρκετά διαδεδομένη η άποψη ότι εδώ δεν πρόκειται για συγκεκριμένες κοινότητες, αλλά για περιόδους της εκκλησιαστικής ιστορίας.
Πρέπει να δοθεί προσοχή σε ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των επιστολών: κάθε μία από αυτές ξεκινά με το ότι ο Υιός του Ανθρώπου, που κρατά «στη δεξιά Του επτά αστέρια» (Αποκ. 1, 16), απαριθμεί τις Θεϊκές Του ιδιότητες:
· «Στον άγγελο της εκκλησίας της Εφέσου γράψε: αυτά λέει ο Κρατών τα επτά αστέρια στη δεξιά Του, που περπατά ανάμεσα στα επτά χρυσά λυχνάρια...» (Αποκ. 2, 1);
· «Και στον άγγελο της εκκλησίας της Περγάμου γράψε: αυτά λέει ο Έχων την οξεία δίστομη μάχαιρα...» (Αποκ. 2, 12);
· «Και στον άγγελο της εκκλησίας των Θυατείρων γράψε: αυτά λέει ο Υιός του Θεού, που έχει τα μάτια Του σαν φλόγα πυρός και τα πόδια Του όμοια με χαλκολίβανο...» (Αποκ. 2, 18) και ούτω καθεξής.
Ναι, αυτό διαβάζεται πολύ μεγαλοπρεπώς, η ψυχή αιχμαλωτίζεται από το μέγεθος του γεγονότος, από την παντοδυναμία Εκείνου που διατάζει να γράψει επιστολές προς τις επτά Εκκλησίες. Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο πίσω από αυτό; Γιατί κάθε φορά ο Κύριος μιλά με διαφορετικά λόγια για την παντοδυναμία Του; Γιατί συνεχώς υπογραμμίζει ότι Αυτός είναι η ανώτατη Δύναμη σε όλη τη δημιουργία;
Οι κοινότητες της Μικράς Ασίας, όπως και όλοι οι χριστιανοί όλων των εποχών και εθνών, ζούσαν μια επίγεια ζωή γεμάτη θλίψεις και στερήσεις. Απευθυνόμενος σε κάποιες από αυτές, ο Κύριος λέει: «Ξέρω τα έργα σου, και τη θλίψη και τη φτώχεια σου» (Αποκ. 2, 9). Για τους χριστιανούς στην Πέργαμο λέγεται ότι ζουν «εκεί όπου είναι ο θρόνος του σατανά» (Αποκ. 2, 13). Βλέποντας γύρω τους την εχθρότητα, τις θλίψεις, την πονηριά και όλα τα υπόλοιπα, οι χριστιανοί μερικές φορές γογγύζουν προς τον Θεό: γιατί δεν προστατεύει τους πιστούς Του, αν είναι παντοδύναμος; Γιατί δεν απαλλάσσει τους πιστούς Του από τις θλίψεις και ακόμη και τον θάνατο; Βλέποντας γύρω τους την επικράτηση του κακού και της αδικίας, είναι εύκολο να αρχίσουν να πιστεύουν (ίσως κάπου στο υποσυνείδητο) ότι το κακό είναι ισχυρότερο από το καλό.
Δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί από διάφορα κοινωνικά στρώματα, υλικά και επαγγελματικά επίπεδα αποδεικνύουν με τις πράξεις τους ότι δεν πιστεύουν ότι το κακό μπορεί να νικηθεί με το καλό. Μόνο με άλλο κακό. Αναγκαστικό, «σωστό», «δίκαιο», αλλά κακό. Όχι με το καλό.
Αν βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι «με μια καλή λέξη και ένα πιστόλι μπορείς να πετύχεις περισσότερα από ό,τι μόνο με μια καλή λέξη» - ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Μην νικηθείς από το κακό, αλλά νίκα το κακό με το καλό» (Ρωμ. 12, 21). Αλλά πολύ λίγοι τολμούν να ακολουθήσουν αυτή τη συμβουλή.
Και έτσι, με τη συνεχή επανάληψη σε διαφορετικές διατυπώσεις ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, η Αγία Γραφή μας επιβεβαιώνει ότι «Αυτός που είναι μέσα σας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που είναι στον κόσμο» (1 Ιω. 4, 4). Ακόμη και αν γύρω μας επικρατεί το κακό, ακόμη και αν δίπλα μας είναι «ο θρόνος του σατανά», ακόμη και αν οι χριστιανοί φαίνεται να υφίστανται ήττα, ο Υιός του Ανθρώπου, στον οποίο πιστεύουμε, είναι πιο ισχυ
