Μετά από αυτοκεφαλία της OCU οι Λευκορώσοι είναι στη σειρά;
Στην OCU συλλειτουργούσαν με σχισματικούς Λευκορωσίας και πρόσφατα του Μαυροβούνιου. Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς πρέπει να αντιδρούν Φανάρι και Τοπικές Εκκλησίες;
Στις 17-18 Αυγούστου 2019 στο Τσερνίγοφ πραγματοποιήθηκε διάσκεψη για το θέμα του αυτοκέφαλου της λεγόμενης Λευκορωσικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας (στο εξής «ΛΑΟΕ»).
Κάποιοι άνθρωποι από τη Λευκορωσία έφθασαν σε αυτή την εκδήλωση, στους οποίος ενώθηκαν οι ντόπιοι Ουκρανοί υποστηρικτές της OCU. Τα πάντα θα είχαν πάει ήσυχα και απαρατήρητα, αν δεν υπήρχε ένα ενδιαφέρον επεισόδιο, στο οποίο θα επιστήσουμε προσοχή σε αυτό το άρθρο. Πρόκειται για «συλλείτουργο» των «ιερέων» της OCU μαζί με τους σχισματικούς της Λευκορωσίας.
Διάσκεψη των σχισματικών με την υποστήριξη των σχισματικών
Τώρα στον Ορθόδοξο κόσμο υπάρχει έντονος εσωτερικός αγώνας. Το Φανάρι απαιτεί από τις Τοπικές Εκκλησίες να αναγνωρίσουν τους Ουκρανούς σχισματικούς από την OCU ως Εκκλησία, οι ιεράρχες της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας δεν θέλουν να το κάνουν αυτό.
Φαίνεται ότι στην OCU, σε αυτή την περίπτωση, θα ‘πρεπε να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθηθούν τους προστάτες τους από την Κωνσταντινούπολη. Αλλά, παραδόξως, οι προστατευόμενοι του Επιφάνιου κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και στη νεοσυσταθείσα δομή όχι μόνο διοργανώνουν διάσκεψη για τους Λευκορώσους σχισματικούς (η αναγνώριση των οποίων δεν συζητείται πουθενά), αλλά και «συλλειτουργούν» μαζί τους.
Για παράδειγμα, το Σάββατο, 17 Αυγούστου, οι σχισματικοί της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας τέλεσαν από κοινού μνημόσυνο για τους πεσόντες στρατιώτες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας.
Από την πλευρά της OCU συμμετείχε ο ηγούμενος του καθεδρικού ναού της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης της «επισκοπής» του Τσερνίγοφ της OCU Ρομάν Kίνυκ, ο κληρικός του ναού Ευγένιος Ορντά και κάποιοι λαϊκοί, από την πλευρά της ΛΑΟΕ – ο επικεφαλής αυτής της δομής Σβιατοσλάβ Λογκίν.
Επιπλέον, στις 18 Αυγούστου, την Κυριακή, στον καθεδρικό ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνη της «επισκοπής» του Τσερνίγοφ της OCU τέλεσαν επίσης τη δέηση υπέρ της Λευκορωσίας. Παρεμπιπτόντως, σε αυτόν τον ναό διακονεί ο ομιλητής της νεοσυσταθείσας δομής, «επίσκοπος» του Τσερνίγοφ, Ευστράτιος Ζοριά.
Το γεγονός ότι οι σχισματικοί συμπροσευχήθηκαν με σχισματικούς δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτή είναι η φύση της διάσπασης. Ωστόσο, στο πλαίσιο των σύγχρονων γεγονότων, το συγκεκριμένο συλλείτουργο φαίνεται τόσο περίεργο όσο και προκλητικό. Εξάλλου, οι «ιεράρχες» της OCU έντονα τονίζουν τελευταία την κανονικότητα και την αφοσίωσή τους στους κανόνες της Εκκλησίας. Σχεδόν σε κάθε κήρυγμα ο επικεφαλής αυτής της δομής, Επιφάνιος Ντουμένκο, αγγίζει το θέμα της «κανονικής αυτοκέφαλης», του «Τόμου αυτοκεφαλίας» και επίσης συνεχώς μιλά για την «κανονικότητα» της OCU. Και ξαφνικά μια τέτοια ειλικρινής παραβίαση των κανόνων! Και όχι οπουδήποτε, αλλά στο έδαφος που ελέγχεται από τον ομιλητή της νέας θρησκευτικής οργάνωσης, τον πλησιέστερο σύμμαχο και υπάλληλο του Επιφάνιος – Ευστράτιο Ζοριά. Δεν μπορεί να ονομαστεί σύμπτωση ή συγκυρίες. Επιπλέον, εντελώς πρόσφατα, ο ίδιος Ζοριά έπρεπε προσωπικά να ζητήσει συγγνώμη για το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της OCU συλλειτούργησαν με τους σχισματικούς του Μαυροβουνίου.
Σχισματικοί του Μαυροβούνιο και η OCU
Στις 26 Μαΐου 2019 συνέβη ένα δυσάρεστο για την OCU περιστατικό: στην «λειτουργία» στο Καθεδρικό Ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ προς τιμήν της 19ης επετείου της αποκατάστασης του, συμμετείχε ο «αρχιμανδρίτης» (σήμερα ήδη «επίσκοπος») από τη λεγόμενη Εκκλησία του Μαυροβουνίου Μπόγιαν Μπόγιοβιτς. Εκπρόσωποι της Μητρόπολης του Μαυροβουνίου-Πριμόριε της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον αναγνώρισαν από τη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της OCU και το ανέφερε στην ΕΟΔ. Ως αποτέλεσμα, αυτή η τρομερή περίπτωση δημοσιοποιήθηκε. Μια ιδιαίτερη επιδεξιότητα της κατάστασης προστέθηκε από την παρουσία σε αυτή την «λειτουργία» του Ιεράρχη του Φαναρίου, Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ.
Απαντώντας, στις 16 Ιουνίου, το γραφείο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ανακοίνωσε ότι ήταν ένα «τυχαίο γεγονός» και ότι ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ δεν μπορούσε να ξέρει ποιος ήταν παρών στη λειτουργία, στην οποία συμμετείχαν περίπου 100 «κληρικοί». Επιπλέον, τονίστηκε στο Φανάρι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται σε κανονική ενότητα με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και αναγνωρίζει μόνο τη δικαιοδοσία της τελευταίας στο Μαυροβούνιο.
Ωστόσο, παρά όλες τις προσπάθειες να δικαιολογηθούν, δεν κατάφεραν να σβήσουν το σκάνδαλο. Λίγες μέρες αργότερα, στις 20 Ιουνίου, ο πρωτοπρεσβύτερος Αντρέι Νόβικοφ, μέλος της Βιβλικής και Θεολογικής Επιτροπής του Πατριαρχείου Μόσχας, δήλωσε ότι οι φαναριώτες δημιουργούν νέο σχισματικό διεθνισμό:
«Βλέπουμε ότι στο Κίεβο στη λειτουργία μαζί με το Μητροπολίτη Εμμανουήλ ήταν παρών ο λεγόμενος κληρικός της λεγόμενης εκκλησίας του Μαυροβουνίου, που βρίσκεται σε σχίσμα με την κανονική Σερβική Εκκλησία», – δήλωσε ο ιερέας. – Ο Μητροπολίτης Κωνσταντινουπόλεως δικαιολόγησε τη λειτουργία του με το γεγονός ότι υπήρχαν πολλοί λειτουργοί, δεν μπορούσε να γνωρίζει όλους. Αυτό είναι απλώς γελοίο! Οι Φαναριώτες έχουν μπερδευτεί πλήρως στους σχισματικούς, οι ίδιοι δεν γνωρίζουν με ποιον συλλειτουργούν. Βρίσκονται σε επικοινωνία με ολόκληρο το σχισματικό διεθνισμό».
Με τη σειρά του ο Μητροπολίτης του Μαυροβουνίου και Πριμόριε της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμφιλόχιος απηύθυνε έκκληση προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, όπου εξέφρασε την ανησυχία του για το γεγονός ότι ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως συλλειτούργησε μαζί με σχισματικό από την μη αναγνωρισμένη εκκλησία του Μαυροβουνίου. Απαντώντας σε αυτή την έκκληση, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πρότεινε στον Επιφάνιο Ντουμένκο να ζητήσει συγγνώμη από την Σερβική Εκκλησία και σύντομα και ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ έστειλε την επιστολή συγνώμης για το συλλείτουργό του με τον εκπρόσωπο της μη κανονικής εκκλησίας του Μαυροβουνίου, σημειώνοντας ότι τότε στο Κίεβο «δεν γνώριζε ποιος με ποίον συλλειτουργούσε».
Επιπλέον, στις 24 Ιουνίου, ο Ευστράτιος πήγε στον Μητροπολίτη Αμφιλόχιο για να διαβιβάσει αυτοπροσώπως την επιστολή από τον Επιφάνιο Ντουμένκο, στην οποία ο τελευταίος ζητούσε συγγνώμη για το «συλλείτουργο» με τους σχισματικούς του Μαυροβουνίου.
Ειδικότερα, ο επικεφαλής της OCU διαβεβαίωσε τον Ιεράρχη της Σερβικής Εκκλησίας ότι «αυτό συνέβη ακούσια και μόνο και μόνο επειδή στο παρελθόν, πριν από την αποκατάσταση της κοινωνίας μας με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη και άλλες Τοπικές Εκκλησίες, αναπτύσσαμε σχέσεις με τους πολίτες της χώρας σας που δεν είναι αναγνωρισμένοι από την πληρότητα της Ορθοδοξίας». Ο Επιφάνιος, όπως και ο Εμμανουήλ, προσπάθησε να δικαιολογήσει όλα με μεγάλο αριθμό «λειτουργούντων ιερέων»: «Κατανοώ ότι αυτό το γεγονός σας στενοχώρησε, αλλά θέλω να σας πείσω ότι εμείς, οι οποίοι τώρα είμαστε η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, έχουμε τον εκκλησιαστικό και κανονικό διάλογο αποκλειστικά και μόνο με την Αγία Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού, τη Μητέρα μας, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο και μόνο με εκείνους με τους οποίους αυτό έχει κοινωνία και με κανέναν άλλον».
Πρέπει να συμφωνήσετε ότι η τελευταία παράγραφο είναι πολύ αξιοσημείωτη.
Ωστόσο, τα λόγια του Επιφάνιου δύσκολο να είναι ειλικρινή. Το θέμα είναι ότι ο Μπόγιοβιτς έρχεται στο Κίεβο για πολύ καιρό και συλλειτουργούσε τακτικά με τους εκπροσώπους της UOC-KP (Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείο Κιέβου – συντ.), γι’ αυτό ο Επιφάνιος δεν μπορεί να μην τον γνωρίζει. Εδώ, για παράδειγμα, η φωτογραφία του 2012, όπου ο Μπόγιοβιτς είναι με τον Φιλάρετο στο ιερό του Ναού του Αγίου Βλαδίμηρου.
Εντούτοις, πιθανόν πρόκειται για θέμα παλιότερων ημερών; Όχι, εδώ είναι ο Μπόγιοβιτς στη λιτανεία της UOC-KP την Ημέρα του Βαπτίσματος των Ρως το 2018 και μάλιστα δίπλα σε ένα άλλο σχισματικό του Μαυροβουνίου, ηγούμενο της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου Τσέτινιε στο Κότορ Ιβάν Πάγιοβιτς.
Έτσι, οι σχισματικοί από την Εκκλησία του Μαυροβουνίου εμφανίζονταν τακτικά ανάμεσα στους «κληρικούς» της μη αναγνωρισμένης ακόμα από κανέναν UOC-KP. Προφανώς, απολύτως τίποτα δεν άλλαξε μετά την αντικατάσταση του ονόματος του Πατριαρχείου Κιέβου με επωνυμία της OCU και την αναγνώριση αυτής της δομής από το Φανάρι. Έχοντας γίνει «κανονικοί», οι Ουκρανοί σχισματικοί συνέχισαν να συλλειτουργούν με τους σχισματικούς του Μαυροβουνίου και αν δεν είχαν «καεί», αυτή η σχέση θα είχε συνεχιστεί.
Το συλλείτουργο της OCU με εκπροσώπους των σχισματικών του Μαυροβουνίου προκάλεσε σημαντικό διεθνές σκάνδαλο. Φαίνεται ότι αυτό θα έπρεπε να διδάξει κάτι τους προστατευόμενους του Επιφάνιου. Αλλά όχι. Συλλειτουργούν ανοιχτά με άλλους σχισματικούς, τώρα Λευκορώσους. Αλλά τι συμβαίνει; Αυτό το συλλείτουργο ήταν πρωτοβουλία της OCU; Ή, μήπως, επιβλήθηκε από κάποιον από πάνω;
Τι συνέβη στο Τσερνίγοφ;
Λοιπόν, τι συνέβη πραγματικά στο Τσερνίγοφ; Πιθανότατα, πρέπει να αναγνωριστεί ότι ο πρωτοπρεσβύτερος Αντρέι Νοβίκοφ, ο οποίος κατηγόρησε το Φανάρι για τη δημιουργία του «σχισματικού διεθνισμού», έχει δίκαιο. Πάρα πολλά γεγονότα δείχνουν ότι το «συλλείτουργο» με τους Λευκορώσους σχισματικούς θα μπορούσε να συνέβη όχι χωρίς τη γνώση του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.
Πρώτον, η ιδέα της διοργάνωσης της διάσκεψης για το ζήτημα του αυτοκέφαλου Λευκορωσίας στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά περίεργη. Αν είναι να συζητηθούν θέματα που σχετίζονται με τη Λευκορωσία, η διεξαγωγή εκδήλωσης θα ήταν πιο λογική στη Λευκορωσία. Έτσι δεν είναι; Αλλά ήταν η Ουκρανία που επελέγη ως τόπος συνάντησης, όπου εντελώς πρόσφατα νομιμοποιήθηκε η δική της σχισματική Εκκλησία. Και δεν είναι τυχαίο.
Δεύτερον, το «συλλείτουργο» είναι πρόκληση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η ουσία της πρόκλησης είναι ότι το Φανάρι μπορεί να έχει την πρόθεση να νομιμοποιήσει όλους τους σχισματικούς που έστω κάπως εμπίπτουν στη σφαίρα των συμφερόντων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα, στην Κωνσταντινούπολη καταλαβαίνουν ότι η Μόσχα δεν θα κάνει ένα αντίποινο βήμα (δηλαδή να νομιμοποιήσει, για παράδειγμα, τους Έλληνες παλαιοημερολογίτες), επειδή για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία οι κανένες έχουν μεγαλύτερη σημασία από τον αγώνα για εξουσία.
Τρίτον, το «συλλείτουργο» με τους Λευκορώσους σχισματικούς είναι ένα βήμα που πρέπει να αποδείξει σε όλους τους αντιπάλους της πολιτικής του Φαναρίου ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης δεν σκοπεύει να σταματήσει και θα πάει μέχρι το τέλος.
Τέταρτον, δεν υπήρχε «συλλείτουργο» με την ΛΑΟΕ, που σημαίνει ότι οποιαδήποτε στιγμή οι Ουκρανοί σχισματικοί μπορούν να πουν ότι δεν συνέβη τίποτε τρομερό, ότι αυτό ήταν απλώς «μνημόσυνο», κτλ. Δηλαδή, η OCU άφησε το δρόμο για υποχώρηση για τον εαυτό.
Έτσι, το «συλλείτουργο» με τους σχισματικούς από τη Λευκορωσία δεν ήταν τυχαίο. Πρόκειται για μια προγραμματισμένη και μελετημένη ενέργεια, σκοπός της οποίας είναι όχι μόνο η εξερεύνηση του εδάφους, αλλά και η προειδοποίηση σε όλους τους ορθόδοξους ότι η αντίσταση στο Φανάρι έχει «επιπτώσεις».
Επιπλέον, σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει και κάτι άλλο, που μας λέει ότι στο μέλλον μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες της παραχώρηση ενός άλλου Τόμου. Στην ΛΑΟΕ.
Τόμος για τους Λευκορώσους
Τώρα η ΛΑΟΕ είναι μια παράπλευρη και μικρή θρησκευτική ομάδα, παρόμοια με την οποία υπάρχουν πολλές στον κόσμο. Συνολικά, αυτή η «εκκλησία» περιλαμβάνει κάποιες ενορίες στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Μεγάλη Βρετανία και την Αυστραλία. Στη Λευκορωσία υπάρχει μόνο μία εκκλησία της ΛΑΟΕ στο Μινσκ.
Οι Λευκορώσοι σχισματικοί πιστεύουν ότι είναι άμεσοι απόγονοι της Μητρόπολης Νοβογκρούντσκ, την οποία δημιούργησε το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης το 1330 κατόπιν αιτήματος του Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας Γκεντεμίν (γι’ αυτό ακριβώς ο επικεφαλής της ΛΑΟΕ έχει τον τίτλο Μητροπολίτης του Νοβογκρούντσκ).
Ακόμα στη δεκαετία του ‘20 του περασμένου αιώνα ένα ασήμαντο τμήμα του Λευκορωσικού κλήρου, με επικεφαλής τον επίσκοπο Μελχισέντεκ (Παέβσκι), προσπάθησε να επιτύχει αυτονομία για τη Λευκορωσική Εκκλησία. Ωστόσο, από την πλευρά της σοβιετικής ηγεσίας, αυτή η πρωτοβουλία δεν βρήκε στήριξη και ως εκ τούτου δεν είχε στεφθεί με επιτυχία.
Προσπάθειες επίτευξης τουλάχιστον κάποιου είδους αυτοκεφαλίας αναβίωσαν στο εξωτερικό της ΕΣΣΔ, όταν οι μετανάστες από τη Λευκορωσία αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες της UAOC (Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας). Έτσι, ο Πολύκαρπος Σικόρσκι «ευλόγησε» τον σύντροφό του «Επίσκοπο» Σεργκέι Οχότενκο να δεχτούν τους Λευκορώσους στην UAOC. Στις 5 Ιουνίου 1948 στη «σύνοδο» στην Κωνστάντσα αναγγέλθηκε η δημιουργία της ΛΑΟΕ. Το 1949 ο λαϊκός Βασίλης Tamashchuk εκλέχτηκε επίσκοπος της ΛΑΟΕ, στον οποίο επειγόντως τέλεσαν την κουρά και τον «χειροτόνησαν» «επίσκοπο». Ο Βασίλης έφυγε πολύ γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στα τέλη της δεκαετίας του 1960 – αρχές της δεκαετίας του 1970 κάποιες ενορίες της ΛΑΟΕ, που είχαν εμφανιστεί μέχρι τότε στην Αμερική, μεταφέρθηκαν στην Αμερικανική Αρχιεπισκοπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Από αυτές το 1971 δημιουργήθηκε το Λευκορωσικό Συμβούλιο Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Βόρεια Αμερική.
Στη δεκαετία του 2000 το κέντρο της ΛΑΟΕ έγινε ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Κυρίλλου του Τούρουφ στο Μπρούκλιν. Υπάρχει ένα ενοριακό συμβούλιο στον καθεδρικό ναό, που αποτελείται κυρίως από εθνικιστές-μετανάστες του νέου κύματος. Ο καθεδρικός ναός χρησιμοποιείται συχνά για δημόσιες εκδηλώσεις, μόνο ορισμένες εξωτερικές ιδιότητες έχουν διατηρηθεί από την εκκλησιαστική πρακτική.
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το 2005 ο «βικάριος επίσκοπος» Μπαράνοβιτς και Μπρούκλιν Βασίλειος Κοστιούκ, ο οποίος μεταφέρθηκε στη ΛΑΟΕ από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, επέβαλε ανάθημα στον γραμματέα της «κονσιστόριας» της ΛΑΟΕ Μπορίς Ντανιλιούκ και απέκλεισε ορισμένα μέλη του ενοριακού συμβουλίου με την κατηγορία του νεοφασισμού και μετατροπής της εκκλησιαστικής κοινότητας σε ψευδοχριστιανική εθνικιστική ολοκληρωτική σέκτα, πολύ απομακρυσμένη από την Εκκλησία. Ως αποτέλεσμα, όσοι διαφωνούσαν με την απόκλιση μπλόκαραν την εκκλησία στο Μπρούκλιν και αναγκάζουν τον Βασίλειο Κοστιούκ να δημιουργήσει μια νέα «δικαιοδοσία», στην οποία μεταφέρονται εκείνοι που δεν θέλουν να είναι στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και δεν συμφωνούν με την προφανή ρωσοφοβική θέση της ΛΑΟΕ.
Όπως βλέπουμε, το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και οι σχισματικοί της Λευκορωσίας συνεργάζονται καρποφόρα εδώ και πολύ καιρό, κάτι που για άλλη μια φορά μας μιλάει για καθόλου τυχαίο γεγονός το «συλλείτουργο» στο Τσερνίγοφ.
Οι διασυνδέσεις μεταξύ του Φαναρίου και της ΛΑΟΕ γίνονται ακόμα πιο προφανείς όταν εξετάζουμε τη διαδρομή του σημερινού επικεφαλής αυτής της δομής, Βιατσεσλάβ Λογκίν.
Ο Λογκίν και το Φανάρι
Ο μελλοντικός επικεφαλής της ΛΑΟΕ γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1964 στο Τσερνίγοφ στη λευκορωσική οικογένεια. Αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε μέλος της UOC-KP. Το 2000 χειροτονήθηκε στον Καναδά «διάκονος» και σχεδόν αμέσως «ιερέας». Ήδη το 2008 πήρε «κουρά» με το όνομα Σβιατοσλάβ. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2007 ο «Αρχιεπίσκοπος» Ούμαν και Ντιτρόιτ Αλέξανδρος Μπυκοβέτς (ο οποίος πρώτα ανήκε στην UOC-KP, και στη συνέχεια στην UAOC – Συνοδοδιακονηθείσα) Σβιατοσλάβ Λογκίν ανυψώθηκε έως «ηγούμενου» και «αρχιμανδρίτη» και στις 11 Μαΐου 2008 «χειροτονήθηκε» «επίσκοπος» του Νοβογκρούντσκ.
Η χειροτονία διεξήχθη από τους «ιεράρχες» της UAOC και της UOC-KP: «αρχιεπίσκοπο» Ούμαν και Ντιτρόιτ Αλέξανδρο Μπυκοβέτς (UOC-KP), «επίσκοπο» του Χιούστον και του Τέξας Μακάριο Χέρινγκ (UAOC) και «επίσκοπο» Μπορίσπιλ Παϊσιο Ντμοχόβσκι.
Δηλαδή, ακόμα το 2008 οι εκπρόσωποι σχισματικών ομάδων, οι οποίες σήμερα ενώθηκαν σε μία υπό την επωνυμία OCU, εντελώς ήσυχα «προσεύχονταν» με του εκπροσώπους της ΛΑΟΕ. Προφανώς και η σημερινή «προσευχή» δεν προκαλεί αντιρρήσεις από το Φανάρι.
Επιπλέον, ο Σβιατοσλάβ Λογκίν εδώ και καιρό θέλει η Κωνσταντινούπολη να αναγνωρίσει τη δομή της. Το 2018, δήλωσε:
«Αν αναγνωριστεί η Ουκρανική Εκκλησία, τα επόμενα βήματα θα πρέπει να αφορούν την Λευκορωσική Εκκλησία. Αυτό μας δίνει ένα παράδειγμα και δείχνει ότι η κατάσταση αναπτύσσεται σύμφωνα με τους κανόνες. Οι κανόνες, όπως είναι γνωστό, απαιτούν ξεχωριστή Εκκλησία για ξεχωριστό ορθόδοξο λαό. Αυτός είναι ο 34ος αποστολικός κανόνας. Και οι κανόνες δεν συζητούνται αλλά υλοποιούνται. Το γεγονός ότι η Λευκορωσία ως ορθόδοξο κράτος δεν έχει τον δικό της ανεξάρτητο πρωθιεράρχη αποτελεί παραβίαση των κανόνων και παραβίαση της ιστορικότητας της Λευκορωσικής Εκκλησίας... Ο στόχος μας είναι επίσης να νομιμοποιηθούμε στη Λευκορωσία και να λάβουμε επίσημα την αυτοκεφαλία».
Το γεγονός ότι οι ίδιοι κανόνες που αναφέρει ο Λογκίν απαγορεύουν στους Ορθοδόξους να προσεύχονται με σχισματικούς και αιρετικούς, προφανώς, δεν ενοχλεί τον επικεφαλής των Λευκορόσων Αποκεφαλιστών. Ανησυχεί περισσότερο για κάτι άλλο, ότι υπό την Προεδρία του Λουκασένκο, οι προοπτικές απόκτησης της αυτοκεφαλίας είναι πολύ ασαφείς: «Κάτω από το ισχύον καθεστώς οι διαδικασίες της νομιμοποίησης της Λευκορωσικής Εκκλησίας στη Λευκορωσία, η περαιτέρω ανάπτυξή της και η απόκτηση αυτοκέφαλης, είναι ελάχιστα πιθανές. Η σημερινή κυβέρνηση είναι οικονομικά, πολιτικά και πνευματικά υποδεέστερη στη Μόσχα».
Η μόνη ελπίδα είναι να ενταχθεί στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και από εκεί πλέον να ασχοληθεί με τον περαιτέρω διαχωρισμό του Λευκορώσικου εξαρχάτου από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το Φανάρ, προφανώς, όχι μόνο δεν είναι εναντίον, αλλά το ίδιο ξεκινά αυτή τη διαδικασία.
OCU και ΛΑΟΕ – τι κοινό υπάρχει;
Έχουμε ήδη πει ότι η σύγχρονη «ιεραρχία» της Λευκορωσικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας συνδέεται άμεσα με του Ουκρανούς αυτοαγίους και σχισματικούς της αρχής και μέσης του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα, αυτές οι ομάδες, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνδέονται με την Αμερικανική Αρχιεπισκοπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Έτσι, ο ιδρυτής της UAOC στις ΗΠΑ και τον Καναδά, Ιωάννης Θεοδωρόβιτς, έλαβε την «επισκοπική χειροτονία» από τα χέρια των Ουκρανών αυτοαγίων. Το 1949, ο «μητροπολίτης» (!!!) UAOC Ιωάννης Θεοδωρόβιτς χειροτονήθηκε για δεύτερη φορά ως επίσκοπος, καθώς η προηγούμενη «χειροτονία» του προκάλεσε μεγάλες αμφιβολίες στους πιστούς.
Στις 12 Μαρτίου 1995 η «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών και της διάσπασης» (έτσι αποκαλούσαν τον εαυτό τους οι Ουκρανοί αυτοαγίοι στην Αμερική) έγινε δεκτή στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Και, αυτό που αξίζει να σημειωθεί, και εδώ, ολόκληρη η «επισκοπή» και «κληρικοί» της πρώην Μητροπολιτικής UAOC στις ΗΠΑ, χειροτονήθηκαν εκ νέου από τους φαναριώτες.
Τι σχέση έχει η OCU εδώ; Επειδή ακριβώς μέσα από αυτή την πιο «σχισματική ομάδα της UAOC στις ΗΠΑ» βγήκε ο κύριος «ειδικός» του Φαναρίου για το «ουκρανικό ζήτημα», ο Αρχιεπίσκοπος Ιώβ (Getcha). Επιπλέον, ήταν το «Συμβούλιο της Μητρόπολης της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις Ηνωμένες Πολιτείες» που απευθύνθηκε πρώτο στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α’ με αίτημα «να λάβουν αποφασιστικά μέτρα για την ίδρυση της λεγόμενης «ενοποιημένης τοπικής εκκλησίας» στην Ουκρανία. Σύμφωνα με το συμβούλιο «η θέση του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίου θεωρείται από τον κόσμο ως αδυναμία και αναποφασιστικότητα στην επίλυση του ανήθικου προβλήματος της εκκλησιαστικής διαίρεσης στην Ουκρανία και ως έλλειψη φροντίδας για την ευημερία περισσότερων από 35 εκατομμυρίων ουκρανικών ορθόδοξων ψυχών».
Και εδώ δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε τα λόγια για τη Λευκορωσία του Αρχιεπισκόπου Ιωβ (Getcha), που ειπώθηκαν τον Νοέμβριο του 2018, την παραμονή του σχηματισμού της OCU. Ειδικότερα, ο ιεράρχης του Φανάρ δήλωσε τα εξής:
«Καταλαβαίνετε, γιατί στο ουκρανικό ζήτημα ο συντονισμός μεταξύ της εκκλησίας και του κράτους ήταν σημαντικός; Χωρίς την επιθυμία του κράτους να έχει αυτοκέφαλη εκκλησία στην Ουκρανία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν θα μπορούσε να ενεργήσει, επειδή ο 17ος κανόνας του Δ’ Οικουμενικού Συνόδου λέει ότι η εκκλησιαστική διοίκηση πρέπει να ακολουθήσει την κρατική διοίκηση. Προς το παρόν δεν υπήρχε έκκληση προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ούτε από το Λευκορωσικό κράτος ούτε από τη Λευκορωσική εκκλησία, επομένως το ζήτημα αυτό δεν εξετάζεται. Αλλά αν απευθυνθούν, τότε, φυσικά, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτό το ζήτημα να εξεταστεί με τον ίδιο τρόπο».
Υπενθυμίζουμε ότι το Φανάρι, με την απόφαση της Συνόδου του από 11 Οκτωβρίου 2018, «επέστρεψε» στον εαυτό του τη Μητρόπολη του Κιέβου του 1686, στη σύνθεση της οποία ήταν επίσης ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης επικράτειας της Λευκορωσίας. Επομένως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μόλις αλλάξει η πολιτική κατάσταση στη χώρα αυτή, το Φανάρι θα ξεκινήσει τη δημιουργία της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Λευκορωσίας. Φυσικά, της ίδιας μορφής «ανεξάρτητης» από την Κωνσταντινούπολη, όπως και της Ουκρανίας.
Περίληψη
Μέχρι στιγμής, μόνο έμμεσα γεγονότα μιλούν για τη δημιουργία ενός τέτοιου «σχισματικού διεθνούς». Ωστόσο, το πιο εμφανές είναι το γεγονός συλλείτουργου με τους σχισματικούς των «κανονικών» νεοσσών του Πατριάρχη Βαρθολομαίου από την OCU. Στην περίπτωση με τους σχισματικούς του Μαυροβουνίου ο Επιφάνιος και το Φανάρι (δια μέσω του Εμμανουήλ της Γαλλίας) ζήτησε συγγνώμη από τη Σερβική Εκκλησία. Δεν ζήτησε συγγνώμη επειδή ανησυχούσε πραγματικά για την τήρηση των κανόνων, αλλά επειδή υπολογίζει την υποστήριξη των Σέρβων στο θέμα της αναγνώρισης της OCU.
Από την άλλη πλευρά «συλλείτουργο» της ΛΑΟΕ (Λευκορωσικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας) και της OCU έπρεπε να δείξει στο Φανάρι την αντίδραση των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών. Αφού στην πραγματικότητα έγινε κατάφωρη παραβίαση των κανόνων. Ωστόσο, κανείς δεν αντέδρασε σε αυτό. Και αν μετά το περιστατικό με τους Μαυροβούνιους ακολούθησε συγγνώμη, στην περίπτωση των Λευκορώσων κανείς σίγουρα δεν θα ζητήσει συγνώμη. Δεν θα ζητήσει μόνο και μόνο επειδή η Λευκορωσία είναι η κανονική επικράτεια της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την οποία το Φανάρι διεξάγει τώρα μη κηρυγμένο πόλεμο. Και σε πόλεμο όλα τα μέσα είναι καλά.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά στην OCU, όπου η «αντιμοσχοβική» ρητορική είναι η κύρια ιδεολογική γραμμή της πολιτικής. Εκεί μιλούν πολύ για τους κανόνες, κατηγορούν τον πρώην ηγέτη τους Φιλάρετο Ντενισένκο για παραβίασή τους, αλλά, ταυτοχρόνως, οι ίδιοι τους παραβιάζουν συχνά και συνεχώς. Και θα συνεχίσουν να παραβιάζουν, επειδή δεν έχουν συνηθίσει να ζουν σε κανονική σφαίρα. Και εδώ θα συμβεί ένα από τα δύο πράγματα: είτε το Φανάρι θα ζητά συνεχώς συγγνώμη για τα αμελητέα παιδιά του, είτε το ίδιο θα παίζει με τους κανόνες τους και θα περιφρονεί τον κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας. Η δεύτερη επιλογή, υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, φαίνεται πιο πιστευτή. Δυστυχώς.
