Για τη νίκη του λαού στο Τσερνιβτσί
Μήπως φτάσαμε στο σημείο που για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας στην προσευχή πρέπει να δείξουμε δύναμη στην εξουσία;
Στις 17 Ιουνίου στο Τσερνιβτσί συνέβη ένα γεγονός, το οποίο συνηθίζεται να αποκαλείται «ιστορικό». Περίπου 5 χιλιάδες ενορίτες του καθεδρικού ναού κατάφεραν σε σύντομο χρονικό διάστημα να συγκεντρωθούν και να διώξουν από το ιερό τους μια ομάδα ληστών, που είχαν καταλάβει τον ναό για την Π.Ε.Ο.Κ. Και η λέξη «ληστές» εδώ δεν είναι καθόλου υπερβολή. Αν οι άνδρες με σορτς και μπαλακλάβες ξαφνικά εισβάλλουν στον καθεδρικό ναό και χτυπούν βάναυσα τους ιερείς, σπάζοντας τα πλευρά τους, συντρίβοντας τα πρόσωπά τους στο αίμα – τότε αυτοί δεν είναι προσευχόμενοι, δεν είναι πιστοί, δεν είναι «θρησκευτική κοινότητα». Είναι συνηθισμένοι ληστές, που για τις πράξεις τους θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί αμέσως από την αστυνομία.
Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα – αντί για σύλληψη, οι δυνάμεις ασφαλείας δρούσαν μαζί τους στην ίδια ομάδα. Οι αστυνομικοί προστάτευαν όχι το κλήρο και τους πιστούς από τους ληστές, αλλά αντίθετα – τους ληστές από τους πιστούς. Οι αρχές επιβολής του νόμου προστάτευαν όχι το νόμο, αλλά αυτούς που τον παραβιάζουν ανοιχτά και κυνικά.
Αντί να βοηθήσουν τους πιστούς να εισέλθουν στο ιερό τους, οι δυνάμεις ασφαλείας τους ψέκαζαν με δακρυγόνα, χρησιμοποιούσαν βία εναντίον τους και υποστήριζαν με κάθε τρόπο τους μαχητές. Με απλά λόγια, η εξουσία μέσω της αστυνομίας προσπαθούσε να αφαιρέσει από τους πιστούς Ουκρανούς σχεδόν το τελευταίο που τους είχε απομείνει – το δικαίωμα στην προσευχή στο ιερό τους.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά. Κάτι παρόμοιο είδαμε στο Λβιβ, στο Ιβάνο-Φρανκίβσκ, στις Τσερκάσι, σε πολλές άλλες πόλεις και σε εκατοντάδες χωριά. Από το τέλος του 2022, όταν ο Ζελένσκι ανακοίνωσε την πορεία προς την «πνευματική ανεξαρτησία», οι πιστοί χάνουν κυνικά, μαζικά και «απροκάλυπτα» τους ναούς τους. Και αυτό παρόλο που η προσευχή είναι ζωτικής σημασίας για τους Ουκρανούς σήμερα – καθώς ζουν ανάμεσα στις φρίκες του πολέμου. Οι οικογένειές τους βομβαρδίζονται, οι πατέρες και οι αδελφοί τους σκοτώνονται στο μέτωπο, οι πόλεις τους σβήνονται από το πρόσωπο της γης.
Και όλα αυτά τα υπομένουν. Υπομένουν, όταν οι πρόσφυγες λαμβάνουν βοήθεια μόνο στα λόγια, όταν οι αξιωματούχοι κλέβουν από τον στρατό, όταν οι τιμές των προϊόντων είναι υψηλότερες από τους μισθούς, υπομένουν ακόμη και όταν οι συγγενείς τους απάγονται στους δρόμους από το Τ.Κ.Κ.
Αλλά κάθε υπομονή έχει ένα όριο, υπάρχει αυτό που σήμερα είναι της μόδας να αποκαλείται «κόκκινη γραμμή». Για τον πιστό άνθρωπο – είναι η δυνατότητα επικοινωνίας με τον Θεό. Όχι όπως του υποδεικνύει ο Πρόεδρος, οι σύμβουλοί του ή οι αξιωματούχοι. Όπως θέλει ο ίδιος, όπως το έκαναν οι πρόγονοί του για πολλές γενιές.
Στις 17 Ιουνίου στο Τσερνιβτσί οι άνθρωποι έδειξαν στην εξουσία ότι έχουν ελευθερία, ότι έχουν το δικαίωμα να εξομολογούνται την πίστη τους. Απλά επειδή στον ναό δεν ήρθαν 10, ούτε 100, ούτε καν 500 άτομα. Ήρθαν 5 χιλιάδες. Και η εξουσία ταράχτηκε.
Μήπως φτάσαμε στο σημείο που για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας στην προσευχή πρέπει να δείχνουμε στην εξουσία τη δύναμή μας; Μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος;
