Τι συνέβη μεταξύ της Ανάστασης και της Ανάληψης του Κυρίου
Γιατί ο Χριστός αμέσως μετά την Ανάσταση δεν αναλήφθηκε στον ουρανό, αλλά πήρε μια σαρανταήμερη παύση; Πού βρισκόταν αυτό το διάστημα, τι δίδασκε, για τι μιλούσε με τους αποστόλους;
Η περίοδος μετά την Ανάσταση του Χριστού μέχρι την Ανάληψή Του είναι για μένα η πιο μυστηριώδης εποχή. Τα Ευαγγέλια μας διηγούνται λεπτομερώς τη ζωή, το κήρυγμα και τον θάνατο του Σωτήρα, φτάνοντας την αφήγησή τους μέχρι την Ανάσταση, αλλά για κάποιο λόγο μιλούν πολύ φειδωλά για το τι συνέβη μετά από αυτό.
Γιατί ο Χριστός αμέσως μετά την Ανάσταση δεν ανέβηκε στον ουρανό, αλλά πήρε μια παύση σαράντα ημερών; Πού βρισκόταν αυτό το διάστημα, τι δίδασκε, για τι μιλούσε με τους αποστόλους;
Φαινομενικά, αυτές οι συνομιλίες θα έπρεπε να είναι οι πιο σημαντικές, αποκαλύπτοντας την ουσία και το νόημα όλου του προηγούμενου τριετούς κηρύγματος του Σωτήρα. Και ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που αναστήθηκαν μετά τον Χριστό και εμφανίστηκαν σε πολλούς; Γιατί αυτό αναφέρεται σαν να είναι παρεμπιπτόντως; Αν η ανάσταση του Λαζάρου προκάλεσε τόσο θόρυβο στην Ιερουσαλήμ, τότε πολύ περισσότερο μια ολόκληρη εξέγερση νεκρών θα έπρεπε να είχε προκαλέσει εκπληκτικό αποτέλεσμα. Και πού πήγαν μετά;
Οι πατερικές ερμηνείες δεν δίνουν απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν νομίζω ότι ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τους ειδωλολάτρες σύγχρονους, αλλά ακόμα και ο Ιώσηπος Φλάβιος δεν λέει τίποτα γι' αυτό. Ό,τι κι αν σκεφτόμαστε για αυτό το θέμα και ό,τι κι αν φανταζόμαστε, δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αλλά μπορούμε να κάνουμε ορισμένα συμπεράσματα, βασιζόμενοι στα γεγονότα που εξελίχθηκαν μετά την Ανάληψη του Χριστού.
Για τι δεν μίλησε ο Ιησούς Χριστός στους μαθητές Του;
Ο Κύριος προφανώς δεν εξήγησε στους αποστόλους δύο πράγματα, και πάλι, δεν ξέρω γιατί.
Πρώτον, οι μαθητές δεν ήξεραν ότι η Θυσία του Χριστού έχει παγκόσμια σημασία και δεν αφορά μόνο τον εβραϊκό λαό, αλλά και όλη την ανθρωπότητα. Αυτό το δείχνουν οι διαμάχες που άρχισαν να προκύπτουν στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες (αποτελούμενες από Ιουδαίους), σχετικά με το πώς να αντιμετωπίζουν τους πιστούς ειδωλολάτρες. Βλέπουμε ότι οι απόστολοι δεν είχαν έτοιμη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Έγινε λίγο-πολύ κατανοητό μετά το βάπτισμα του οίκου του Κορνήλιου του Εκατόνταρχου και μετά από εκείνες τις εμφανίσεις και αποκαλύψεις του Αγίου Πνεύματος, που σταδιακά οδήγησαν τους αποστόλους στην κατανόηση της παγκοσμιότητας της χριστιανικής θρησκείας.
Δεύτερον, όπως το βλέπουμε από το Βιβλίο των Πράξεων και από το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου, η δεύτερη έλευση του Χριστού αναμενόταν κυριολεκτικά από μέρα σε μέρα. Γι' αυτό οι χριστιανοί πωλούσαν τις περιουσίες τους, δημιούργησαν την πρώτη χριστιανική κοινότητα και περίμεναν την γρήγορη επιστροφή του Σωτήρα στη Γη, για να κρίνει τον κόσμο. Επιπλέον, δεν υπολόγιζαν ότι μέχρι αυτό το γεγονός θα περάσει κάποιο σημαντικό χρονικό διάστημα. Είμαι βέβαιος ότι αν τους έλεγαν ότι πρέπει να περιμένουν ακόμα τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια, η συμπεριφορά τους θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Και ο απόστολος Παύλος, που πίστεψε στον Χριστό μέσω μιας ιδιαίτερης αποκάλυψης του Κυρίου, πίστευε το ίδιο. Αυτό το δείχνουν όλες οι επιστολές του. Δεν πίστευε ότι ο κόσμος θα υπήρχε ακόμα για τόσο πολύ καιρό. Γι' αυτό έδινε τις αντίστοιχες οδηγίες. Προφανώς, η δεύτερη έλευση του Χριστού από την άποψη των αποστόλων έπρεπε να συμβεί μετά τη διάδοση της Ευαγγελικής είδησης σε όλη την οικουμένη, δηλαδή στα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στις γειτονικές περιοχές.
Τι πιθανώς έμαθαν οι απόστολοι από τον Χριστό μετά την Ανάστασή Του
Βλέπουμε ότι μετά την Ανάσταση του Κυρίου οι απόστολοι αναθεώρησαν την κατανόηση του ποιος είναι ο Μεσσίας και τι έπρεπε να φέρει στον κόσμο. Για αυτούς δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος, απόγονος του Δαβίδ, αλλά ο Θεός που έγινε Άνθρωπος. Κατάλαβαν ότι η αποστολή Του δεν ήταν να απελευθερώσει τους Ιουδαίους από τον ρωμαϊκό ζυγό και να τους κάνει «κεφαλή και όχι ουρά για άλλα έθνη» (Δευτ. 28). Οι απόστολοι συνειδητοποίησαν ότι η Σταύρωση και ο Θάνατος του Διδασκάλου δεν ήταν ήττα, αλλά μέρος του «πονηρού» σχεδίου του Θεού, που παγίδευσε τον διάβολο.
Οι απόστολοι άλλαξαν ριζικά τη στάση τους απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Ο ίδιος ο θάνατος, ως μετάβαση από την πραγματικότητα της γήινης ζωής σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου μπορούν να συναντηθούν ξανά με τον Χριστό, τους έκανε ατρόμητους φορείς της Αλήθειας. Ο φυσικός θάνατος έπαψε να είναι για αυτούς απειλή και δεν προκαλούσε πλέον τον φόβο που υπήρχε στις ψυχές τους κατά τη διάρκεια της δίκης του Σωτήρα.
Και τρίτον, όλοι οι απόστολοι έλαβαν κάποια εντολή να πάνε και να κηρύξουν την Ευαγγελική είδηση σε όλα τα μέρη της γης. Αυτή ήταν η κύρια αποστολή τους. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι συνομιλίες του Χριστού αφορούσαν τη δομή της νέας Εκκλησίας, τις αρχές της ύπαρξής της. Οι χειροτονίες, οι ιεραρχικές βαθμίδες εμφανίστηκαν αμέσως με τη δημιουργία νέων κοινοτήτων και δεν προκάλεσαν διαφωνίες.
Μου φαίνεται ότι η Θεία παιδαγωγική ήταν τέτοια, ώστε να δώσει στους αποστόλους το ελάχιστο που οι πρώην ψαράδες, άνθρωποι γενικά αμόρφωτοι, μπορούσαν να χωρέσουν. Διότι όλα όσα έμαθαν μετά την Ανάσταση του Χριστού, άλλαξαν ριζικά τις αξίες της ζωής τους, τις αντιλήψεις τους, την κατανόηση του Θεού και του ανθρώπου. Και αυτό ήταν περισσότερο από αρκετό για να συνεχίσουν οι απόστολοι την αποστολή τους.
Και όλα τα υπόλοιπα, που ήταν απαραίτητα για το κήρυγμα και τη σωτηρία, συμπληρώνονταν από το Άγιο Πνεύμα, που έδινε άφθονα τα δώρα Του στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.
