Δύσκολες καθημερινές της διωκόμενης κοινότητας

25 χρόνια πριν, ο νεαρός ιερέας Βλαδίμηρος Λατύννικ, κατόπιν αιτήματος των πιστών της μεγάλης κοινότητας Σεβτσένκοβο (περιοχή Κιέβου), έλαβε διορισμό στη νεοσύστατη κοινότητα προς τιμήν του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Το τοπικό συμβούλιο παραχώρησε στους πιστούς ένα εγκαταλελειμμένο ξύλινο περίπτερο του πρώην καταστήματος επίπλων, όπου ο π. Βλαδίμηρος τέλεσε την πρώτη λειτουργία. 

«Ο ιερέας έραβε τα άμφια μόνος του»: η αρχή στο κατάστημα επίπλων

– Τότε ήταν πολύ δύσκολη εποχή, – θυμάται η βοηθός του εφημέριου, η δούλη του Θεού Μαρία. – Από το ευχαριστιακό σετ υπήρχε μόνο ένα αλουμινένιο κύπελλο, τα ιερατικά άμφια ο π. Βλαδίμηρος έραβε μόνος του: από την κοσμική του ειδικότητα ήταν εξειδικευμένος ράφτης-κοπτικός. Οι κηροπήγια ήταν χειροποίητα ξύλινα, οι τοίχοι του ναού διακοσμούνταν με απλές αγροτικές εικόνες, που προσφέρονταν ως δώρα από τους συγχωριανούς.

Ιδιαίτερα δύσκολα ήταν το χειμώνα: ο χώρος του ναού-περίπτερου θερμαινόταν με ηλεκτρικές θερμάστρες, στο κρύο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αντέξεις τις λειτουργίες. Αλλά ο πατέρας μας με θάρρος υπέμενε όλες τις δυσκολίες και με το παράδειγμά του καλούσε όλους σε υπομονή, ευγνωμοσύνη και αγάπη προς τον Θεό.

Ο ίδιος, γεννημένος στο χωριό, γνωρίζει και κατανοεί τις προσδοκίες των αγροτών, των εργατών και των σιδηροδρομικών (στο κέντρο της κοινότητας βρίσκονται επιχειρήσεις, σιδηροδρομικός κόμβος με τον σταθμό Μπόμπρικ), μοιράζοντας τις χαρές και τις λύπες τους. Γύρω από τον π. Βλαδίμηρο σχηματίστηκε μια ισχυρή και ενωμένη κοινότητα. Απολαμβάνει κύρους στο Σεβτσένκοβο, ήταν επίτιμος καλεσμένος σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις του χωριού, αναπόσπαστος συμμετέχων στις σχολικές γραμμές και τις εορταστικές συγκεντρώσεις. Η ενορία έγινε το πνευματικό κέντρο της κοινότητας.

«Μπαμπά, αυτοί είναι δικοί μας»: τραγωδία και παρηγοριά

Πέρασαν εννέα χρόνια. Ο π. Βλαδίμηρος με τη μητέρα Λαρίσα ανέτρεφαν τον μοναδικό τους γιο, Μάρκο. Το 2009 συνέβη τραγωδία. Ο δεκαεξάχρονος Μάρκος, μαθητής της δέκατης τάξης, πέθανε τραγικά στον σιδηρόδρομο.

Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών ήταν εκείνη την ημέρα στο σπίτι του π. Βλαδίμηρου, όπου βρισκόταν το κλειστό φέρετρο του νεκρού νεαρού, όλοι έκλαιγαν, έκλαιγαν τα παιδιά-συμμαθητές, έκλαιγε και ο ίδιος ο πατέρας Βλαδίμηρος. Τον Μάρκο τον έθαψαν όλο το χωριό. Από τα γειτονικά χωριά ήρθαν ιερείς, πίσω από το φέρετρο μέχρι το νεκροταφείο εκτεινόταν η νεκρική πομπή.

Ο πατέρας Βλαδίμηρος με τη μητέρα, συγκλονισμένοι από την τραγωδία, σηκώνονταν στη μέση της νύχτας και πήγαιναν στον ναό – οι δυο τους τελούσαν νυχτερινές λειτουργίες για τους νεκρούς. Μετά έφυγαν για μακροχρόνιο προσκύνημα σε ιερούς τόπους: η καρδιακή πληγή έκλεινε δύσκολα…

Σύντομα ο π. Βλαδίμηρος είδε ένα όνειρο: ο μακαρίτης Μάρκος με φωτεινό πρόσωπο οδηγούσε από το χέρι δύο μικρά παιδιά λέγοντας: «Μπαμπά, αυτοί είναι δικοί μας». Το θέμα ήταν ότι οι γιατροί είχαν προβλέψει στη μητέρα Λαρίσα ατεκνία.

Αλλά ακριβώς ένα χρόνο μετά, την ημέρα του θανάτου του Μάρκου, στην οικογένεια του ιερέα γεννήθηκε ένα αγόρι, ο Ιερώνυμος (από τα ελληνικά – «ιερό όνομα»). Και τρία χρόνια και τρεις ημέρες μετά την τραγωδία – ένα κορίτσι, που ονομάστηκε Ερμιόνη («ενωτική» – ελληνικά). Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Μάρκου, που παρηγόρησε τους αγαπημένους γονείς του στο όνειρο. Έτσι ο Κύριος παρηγόρησε την θλιμμένη, έντονα προσευχόμενη οικογένεια.

Ο ναός που προσευχήθηκε

Από την πρώτη ημέρα της υπηρεσίας στο χωριό, ο πατέρας Βλαδίμηρος προσευχόταν για την κατασκευή ενός νέου ναού. Δίπλα στο σχολείο του χωριού υπήρχε ένας εγκαταλελειμμένος χώρος. Αυτόν τον παραχώρησε στην ενορία το τοπικό συμβούλιο.

Απαιτήθηκαν μεγάλες προσπάθειες για να ξεριζωθούν οι κορμοί των παλιών δέντρων και να ισοπεδωθεί ο χώρος για την κατασκευή. Ο χώρος για την κατασκευή του ναού αγιάστηκε, τέθηκε το θεμέλιο. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ εργαζόταν ο εφημέριος με το ποίμνιο στην κατασκευή.

Τέλος, ο νέος ναός έλαμψε με χρυσούς τρούλους, έγινε το στολίδι του χωριού. Η περιοχή περιφράχθηκε με καλλιτεχνική σφυρηλάτηση, δημιουργήθηκε ανθόκηπος με τριανταφυλλιές και αειθαλή φυτά.

«Η εκκλησία μας – σαν πασχαλινό αυγό!» – χαίρονταν οι χωρικοί.

Στο εσωτερικό, ο ναός διακοσμήθηκε με εικονοστάσιο καλλιτεχνικής εργασίας με υπέροχες εικόνες, γραμμένες στο Κίεβο. Για παράδειγμα, η εικόνα των οσίων Ιώβ και Αμφιλοχίου Ποτσάεβσκι αγιάστηκε στη Λαύρα Ποτσάεβ με λείψανα των οσίων. Στο εσωτερικό, ο τρούλος διακοσμήθηκε με πολύχρωμο φωτισμό ανάλογα με την εορτή: χρυσό, λευκό, γαλάζιο και βατόμουρο.

Ό