Περπάτημα πάνω στα νερά της θάλασσας της ζωής
Η ανάγνωση του αποσπάσματος του Ευαγγελίου για το πώς ο απόστολος Πέτρος περπάτησε πάνω στο νερό προς τον Χριστό και μετά άρχισε να βυθίζεται, επιστρέφει τη σκέψη μας στην συμβολική εικόνα της θάλασσας της ζωής.
Για να μην πνιγούμε σε αυτή τη θάλασσα, πρέπει να έχουμε καρδιά στραμμένη προς τον Χριστό. «Άνω έχομεν τας καρδίας», – ακούμε κάθε φορά πριν από την έναρξη του Ευχαριστιακού κανόνα. Ο νους, όπως η γυναίκα του Λωτ, μας τραβάει στον πάτο, τρομάζοντας μας με φαντάσματα κινδύνων και φόβους θλίψεων. Μόνο η ζωή χωρίς γογγυσμό και η αποδοχή του θελήματος του Θεού ως δικού μας μπορεί να μας σώσει από το να πνιγούμε. Χάνονται σε αυτό το ταξίδι εκείνοι που είναι πολύ δεμένοι με τα πράγματα και τις υποθέσεις αυτού του κόσμου. Υπερνικούν τη δύναμη της βαρύτητας της γης εκείνοι που το πνεύμα τους παραμένει ακλόνητο στον Θεό.
Βάρος που μας τραβάει στον πάτο
Οι προσκολλήσεις – είναι πολύ βαρύ φορτίο, με το οποίο δεν μπορείς να περπατήσεις στο νερό. Ο νους, γεμάτος με ειδήσεις, άχρηστες πληροφορίες, φόβους και ανησυχίες, – είναι το βαρύτερο βάρος για ένα τέτοιο ταξίδι. Το να σκέφτεσαι για το πνευματικό είναι ενδιαφέρον, οι θεολογικές συζητήσεις διασκεδάζουν το εγώ μας, αλλά δεν φέρνουν καμία ωφέλεια στην ψυχή. Πολύ καλύτερα είναι να μάθεις να ζεις στον Θεό σιωπηλά, ήσυχα και προσευχητικά.
Οι υποβρύχιες σπηλιές, που προσελκύουν τους πνιγόμενους, στην είσοδο έχουν την επιγραφή «ευχαρίστηση», και στην έξοδο – «απογοήτευση». Η νεότητα βουτάει με το κεφάλι σε αυτή τη λάσπη, τα γηρατειά είναι δεμένα χειροπόδαρα με φροντίδες, και μόνο στη μέση ηλικία, αφού έχει γευτεί αρκετά απογοητεύσεις, μπορεί ακόμα να βγει στην ακτή της αλήθειας.
Η πίστη – δεν είναι γνώση, αλλά περιεχόμενο.
Η ύπαρξή της ή η απουσία της ελέγχεται σε θλιβερές περιστάσεις. Οι γνώσεις – είναι νερό ζωγραφισμένο σε καμβά, ενώ η πίστη – είναι ζωντανή πηγή, από την οποία μπορείς πάντα να πιεις.
Ο κύριος εχθρός μας – ο εγωισμός
Ο Χριστός μας διέταξε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, αλλά δεν μας έδωσε οδηγίες για το πώς να το κάνουμε. Έτσι, ο καθένας καταλαβαίνει την αγάπη με τον δικό του τρόπο. Αλλά η αληθινή αγάπη δεν συγκρούεται με την ελευθερία. Η ζήλια, η επιθυμία να κατέχεις – δεν είναι αγάπη, αλλά εγωισμός. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός μας.
Ακριβώς ο εγωισμός κατάφερε να πείσει το νου μας ότι η αγιότητα – δεν είναι για εμάς, ότι αυτό είναι «όχι το μέτρο μας».
Η φιλαυτία και η αυτολύπηση μας τρομοκράτησαν με τις θλίψεις, με τις οποίες υποτίθεται ότι θα συναντηθούμε στο δρόμο προς τον Θεό. Η φιληδονία προτείνει να «χτίσουμε σκηνές» στον κρατήρα ενός ενεργού ηφαιστείου, επειδή «είναι καλά εδώ». Έτσι, αντί να σωθούμε, ο άνθρωπος κρύβεται σε ένα χαρτονένιο σπιτάκι ψευδαισθήσεων με την ελπίδα ότι «κάπως θα περάσει». Αν και βαθιά μέσα του ξέρει ακριβώς: δεν θα περάσει. Η πόρτα για τη διαφυγή είναι κρυμμένη μέσα στην καρδιά μας. Εκεί μας περιμένει ο Χριστός.
Η σωτηρία είναι δυνατή μόνο τώρα
Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν καλύτερα. Πολύ σπάνια θα συναντήσεις κάποιον που θέλει να σωθεί. Αλλά η σωτηρία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χθες ή αύριο. Είναι δυνατή μόνο τώρα.
Μόνο τώρα μπορούμε να θυμόμαστε τον Θεό και να νικήσουμε τον κόσμο με τη δύναμη του Χριστού.
Μόνο τώρα μπορούμε να αποκτήσουμε ελευθερία από τις σκέψεις, να βυθίσουμε το νου στην καρδιά, να κάνουμε την προσευχή του Ιησού, να συγχωρήσουμε και να αφήσουμε όλες τις προσβολές. Ο Θεός είναι μαζί μας μόνο τώρα και σε καμία άλλη στιγμή. Αλλά ο διάβολος, βάζοντας μας το χαλινάρι της μνήμης και της φαντασίας, μας τραβάει πότε στο παρελθόν, πότε στο μέλλον, μη επιτρέποντας να ζούμε στο παρόν.
Πώς να επιτύχουμε την ηρεμία; Να δεχτούμε με την καρδιά και να κατανοήσουμε με το νου ότι ο Θεός έχει υπολογίσει τα πάντα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια και δεν κάνει ποτέ λάθος. Τότε θα μπορέσουμε να περπατήσουμε στα κύματα της θάλασσας της ζωής, κατανοώντας ότι το κάνουμε όχι με τη δύναμη των ικανοτήτων μας, αλλά με τη χάρη του Θεού, που σώζει όλους όσους Της εμπιστεύονται.
