Εξέγερση των νεκρών κατά του Θεού
Ο σύγχρονος δαιμονισμένος – είναι ένας άνθρωπος μίσους, που με αφρό στο στόμα υπερασπίζεται την αλήθεια, ανεξάρτητα από το ποια: «Θεϊκή», κρατική, πολιτική ή κάποια άλλη.
```html
Αυτή την Κυριακή στην Εκκλησία διαβάζεται η διήγηση για τους δαιμονισμένους των Γαδαρηνών. Όλα όσα σχετίζονται με τον κόσμο των σκοτεινών πνευμάτων προκαλούν στον άνθρωπο μυστικό φόβο και τρόμο. Ωστόσο, αν είμαστε προσεκτικοί στη γνώμη των αγίων πατέρων, θα δούμε εύκολα ότι αυτοί έβλεπαν στη δαιμονική κατοχή την παραχώρηση του Θεού για τη σωτηρία των ψυχών εκείνων των ανθρώπων, στα σώματα των οποίων εισέρχονταν οι δαίμονες.
Υπάρχει μια πολύ πιο τρομακτική μορφή δαιμονικής κατοχής, που εκδηλώνεται στην κατοχή του νου και της θέλησης. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει εθελοντικά να υπηρετεί τον διάβολο όπως οι άγιοι υπηρετούσαν τον Θεό, όταν γίνεται όργανο του σατανά στη γη, ενσαρκώνοντας τα σχέδιά του και εκτελώντας τη θέλησή του.
Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα στον μεταχριστιανικό πολιτισμό. Μπορεί να ονομαστεί εξέγερση των νεκρών κατά του Θεού. Όταν κοιτάξετε προσεκτικά τα πρόσωπα εκείνων των νεαρών που χτυπούν ηλικιωμένες και ηλικιωμένους μόνο επειδή προσπαθούν να διατηρήσουν το δικαίωμα να πηγαίνουν στον ναό τους, μπορείτε να δείτε στα μάτια τους τον θάνατο. Αλλά όχι αυτόν που έχουμε δει πολλές φορές στα πρόσωπα των νεκρών συγγενών μας. Όχι, αυτός είναι ένας άλλος θάνατος. Εκεί υπάρχει η σφραγίδα του σκότους πάνω από την άβυσσο, σκοτάδι στην κενότητα της απέραντης νεκρής ερήμου. Από εκεί φυσάει κρύο, εκεί κυριαρχεί η κόλαση πάνω στην ζωντανά θαμμένη ψυχή.
Κάποτε σκέφτηκα την έκφραση «τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής». Άρχισα να κοιτάζω πιο προσεκτικά μερικούς δημόσιους ανθρώπους. Και ήταν εμφανές, πώς αρχικά ελάχιστα, αλλά στη συνέχεια όλο και περισσότερο ο πνευματικός θάνατος καταλάμβανε τις ψυχές τους. Δεν ήρθε αμέσως, σταδιακά, αλλά μετά από μερικά χρόνια ήταν εμφανές – μέσα δεν υπήρχε τίποτα ζωντανό. Από την οθόνη μιλάει ένας νεκρός. Μέσα το κακό όχι μόνο έφαγε την ψυχή του, αλλά και έφτιαξε εκεί τη φωλιά του. Για να το δει κανείς αυτό, δεν χρειάζεται να είναι διορατικός ή να έχει κάποιο ιδιαίτερο δώρο από τον Θεό.
Δοκιμάστε για πείραμα να δείτε βίντεο ή φωτογραφίες από οποιαδήποτε παρέλαση ΛΟΑΤΚΙ, ειδικά στα πρόσωπα εκείνων που με κυνισμό επιδεικνύουν τον σατανισμό τους, κοροϊδεύοντας ανοιχτά τα ιερά σύμβολα. Κοιτάξτε στα μάτια τους, και θα δείτε τα πάντα μόνοι σας. Ειλικρινά λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους. Είδα αυτή τη σφραγίδα στα πρόσωπα των σαδιστών που αγαπούσαν να βασανίζουν ανυπεράσπιστα ζώα, και ακόμη και στα πρόσωπα εκείνων των ορθόδοξων που μιλούσαν για τον Θεό και την ανάγκη να υπερασπιστούν την πίστη των πατέρων... σκοτώνοντας άλλους αθώους ανθρώπους.
Σκέφτηκα γιατί ο πνευματικός θάνατος έγινε αόρατη επιδημία μεταξύ των χριστιανικών λαών; Γιατί υπερισχύει τόσο πολύ της αγιότητας, της καθαρότητας και της φυσικής, ριζωμένης στην ψυχή του ανθρώπου επιθυμίας για τον Θεό και τη σωτηρία; Ίσως αυτά είναι τα φρούτα που έσπειραν στη γη οι προηγούμενες γενιές; Τώρα τα θερίζουμε και συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερη μανία να σπέρνουμε το ίδιο, για να σκοτώσουμε οριστικά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αυτή είναι η ουσία και το νόημα του διαβολικού σχεδίου.
Η βάση των βάσεων και η κύρια εντολή, γύρω από την οποία στηρίζεται η σωτηρία μας, είναι η εντολή της αγάπης. Αυτή την προφανή αλήθεια τη γνωρίζει ο καθένας. Και φυσικά, το μίσος και η κακία είναι αυτά που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό και σκοτώνουν την ψυχή του.
Ολόκληρος ο εικοστός αιώνας πέρασε υπό τη σημαία του μίσους των χριστιανών μεταξύ τους. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, η σταλινική γενοκτονία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος... Και τώρα ο σημερινός πόλεμος – το οριστικό «αντίο» στον Χριστό και το Ευαγγέλιο. Το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτό το «αντίο» κηρύσσεται όχι από τα στόματα των σατανιστών, αλλά από εκείνους που θα έπρεπε να διδάσκουν το αντίθετο. Ενάντια στον πόλεμο τώρα είναι μόνο ο Χριστός και το μικρό ποίμνιο που του έμεινε πιστό.
Ήρθαν στη μνήμη οι αναμνήσεις του αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα (Κισλιακόφ) (1875–1930), ενός δικαίου που δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί από τους γραμματείς μας ως άγιος. Επειδή η δικαιοσύνη του δεν είναι του γούστου τους. Πηγαίνοντας στον πόλεμο ως ιερέας, ο αρχιμανδρίτης Σπυρίδων, φυσικά, άκουσε τον αποχαιρετιστήριο λόγο από τον επίσκοπό του ότι «ο πραγματικός πόλεμος είναι ιερός», πώς αλλιώς. Όταν ο πατέρας Σπυρίδων είδε πάνω από το κεφάλι του ένα γερμανικό αεροπλάνο με μια τεράστια εικόνα του σταυρού, μπροστά στα μάτια του εμφανίστηκαν τα λόγια του Σωτήρα: «Με αυτό θα νικήσεις!».
Ο αρχιμανδρίτης θυμήθηκε τους πειρασμούς του Χριστού στην έρημο, τη νίκη Του επί του διαβόλου, που προσπάθησε να δελεάσει τον Σωτήρα με την εξουσία πάνω στον κόσμο. Θυμήθηκε και τα λόγια του Χριστού για την αγάπη και ότι δεν πρέπει να κάνουμε καμία συμβιβασμό με αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε καθαρά ότι μπορεί να είναι χριστιανός μόνο όντας «όχι από αυτόν τον κόσμο», ότι δεν πρέπει να υπηρετούμε κανέναν βασιλιά και βασίλειο εκτός από τον Ουράνιο Βασιλιά, για χάρη της Βασιλείας του Θεού...
Και μετά από λίγα λεπτά είδε πώς από το διαμήκη μέρος του μαύρου σταυρού στο αεροπλάνο άρχισαν να εκτοξεύονται βόμβες. Ο σταυρός, που ήταν σύμβολο ζωής και σωτηρίας, άρχισε να εκτοξεύει θάνατο, φέρνοντας πόνο και καταστροφή σε ό,τι ζωντανό.
Εκεί, σαν μια αποκάλυψη από ψηλά, ο πατέρας Σπυρίδων κατάλαβε ότι ο επίσκοπός του τον είχε εξαπατήσει. Δεν υπάρχει ιερός πόλεμος. Υ
