Η πάλη του σκότους με το φως
Ο Θεός μας φωτίζει όχι από τον ουρανό, αλλά από το εσωτερικό της πνευματικής μας καρδιάς.
«Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός. Εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου είναι καθαρός, όλο το σώμα σου θα είναι φωτεινό. Εάν όμως ο οφθαλμός σου είναι πονηρός, όλο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Εάν λοιπόν το φως που είναι μέσα σου είναι σκοτάδι, πόσο μεγάλο είναι το σκοτάδι;» (Ματθ. 6:22-23), – ακούμε σε αυτήν την κυριακάτικη λειτουργική ανάγνωση.
Ο Θεός είναι Φως. Και μας φωτίζει όχι από τον ουρανό, αλλά από το εσωτερικό της πνευματικής μας καρδιάς
Αλλά γύρω από την ανθρώπινη καρδιά υπάρχει «σκοτάδι πάνω από την άβυσσο». Αυτό είναι το σκοτάδι της άνευ αγάπης μοναξιάς των σκέψεων, που σαν μαύρα σύννεφα περιστρέφονται μέσα στο μυαλό μας. Το σκοτάδι ζει στο νου που έχει ξεχάσει τον Θεό. Όλος ο στρόβιλος του εξωτερικού κόσμου περιστρέφεται γύρω από αυτό το σκοτάδι, προσπαθώντας να θολώσει τη συνείδησή μας. Αλλά αν καθαρίσουμε τον οφθαλμό του νου μας, θα δούμε ότι όλο το Σύμπαν, όλος ο κόσμος του Θεού είναι γεμάτος με την ησυχία του αόρατου Φωτός.
Αλλά ο άνθρωπος, δυστυχώς, ζει έτσι ώστε το σκοτάδι να έχει γίνει ο τύραννος και ο κύριός του. Αν δώσουμε την ευκαιρία στον Θεό να γεννηθεί στην καρδιά μας, αυτό το Φως θα γίνει η πηγή της αιώνιας ζωής μας. Ο φορέας του σκότους είναι ο εγωιστής μας. Αυτός περιστρέφει τον άνεμο των σκέψεων και των επιθυμιών μας, ώστε να τρέχουμε όλη μας τη ζωή σαν τρελοί. Μόνο το Φως της χάρης μπορεί να νικήσει αυτό το σκοτάδι. Αλλά για αυτό πρέπει να ηρεμήσουμε τον άνεμο των σκέψεων. Όταν ο νους σιωπά, το Φως του Θεού μέσω της αγάπης, της ταπεινοφροσύνης και της συμπόνιας εκδηλώνεται στο ανθρώπινο πνεύμα χωρίς καμία προσπάθεια. Αποκτώντας πνευματική χαρά, ο άνθρωπος επιθυμεί να τη μοιραστεί με όλους. Όταν ο Κύριος του χαρίζει το φως της σωτηρίας, δεν μπορεί πλέον να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του, γνωρίζοντας ότι κάθε ψυχή διψά για αυτό το Φως. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει χωρίς το Φως της Θείας χάρης. Από μόνος του πέφτει είτε στην προσκόλληση είτε στο μίσος.
Ο πνευματικός κόσμος έχει τη ροή της ζωής, οι πηγές της οποίας βρίσκονται στο Θεϊκό Φως. Επομένως, ο χριστιανός πρέπει συνεχώς να κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα, για να επιστρέψει σε αυτήν την Πηγή. Ο Παράδεισος, η Βασιλεία των Ουρανών, η ανεξάντλητη χαρά, η αιώνια ζωή, η αληθινή ύπαρξη, η ευλογημένη συνείδηση, η μακαριότητα της αθανασίας, το ατελείωτο Φως – όλα αυτά περιέχονται στην πνευματική μας καρδιά. Οι λογικοί και μορφωμένοι εξαφανίστηκαν σαν καπνός, αλλά εκείνοι που γνώρισαν την αγάπη για τον Θεό παρέμειναν για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων, σαν το Φως της σωτηρίας.
Μόλις επιτρέψουμε την καταδίκη, το σκοτάδι αρχίζει αμέσως να διεισδύει στην ψυχή μας. Πάντα βλέπουμε τον κόσμο όπως τον βλέπει ο νους μας. Και ο νους, συνήθως, μας εξαπατά πάντα. Αν νομίζουμε ότι εγώ – αυτό είναι το σώμα, τότε θα πέσουμε σε πειρασμούς. Αν νομίζουμε ότι εγώ – αυτό είναι ο νους μου, τότε το σκοτάδι που ζει σε αυτόν θα μας κοροϊδεύει, μέχρι να απομακρυνθούμε από αυτόν και να μάθουμε να τον παρακολουθούμε από απόσταση.
Το Θεϊκό Φως βρίσκεται πέρα από όλες τις ανθρώπινες έννοιες και ορισμούς. Αυτός που έχει φτάσει στο Φως δεν γνωρίζει τίποτα και ταυτόχρονα γνωρίζει τα πάντα. Δεν καταλαβαίνει πώς συμβαίνει αυτό. Ο ζωντανός στο σκοτάδι μπορεί να είναι έξυπνος και ευφυής, αλλά ποτέ δεν θα είναι σοφός. Ο σοφός δεν είναι σοφός επειδή είναι έξυπνος, αλλά επειδή ζει στο Φως της Θεϊκής αλήθειας.
Το σκοτάδι δημιουργεί τα φαντάσματά του – παραμορφωμένες ομοιότητες του ανθρώπινου πνεύματος. Ο εγωισμός – είναι η αμαρτωλή ομοιότητα της αληθινής προσωπικότητας, και η λαγνεία – η αμαρτωλή ομοιότητα της Θεϊκής αγάπης. Είτε είσαι υγιής είτε άρρωστος – αυτό δεν είναι το κύριο. Το κύριο – είναι αν είσαι με τον Χριστό ή όχι. Αν ο άνθρωπος είναι ενωμένος με τον Θεό, είναι αθάνατος. Μέσα μας ζει το Φως της άπειρης αγάπης. Αυτό το Φως είναι η Αγάπη του άπειρου Θεού.
Η πολυμάθεια βοηθάει λίγο στην πνευματική ζωή. Η πνευματική εκπαίδευση συνίσταται στο να κάνουμε την πνευματική καρδιά να ζει. Στους πειρασμούς είναι καλύτερο να μην σκεφτόμαστε, αλλά να μένουμε μόνοι με τον Θεό, και Αυτός θα μας καθοδηγήσει με τη χάρη Του. Για να βάλουμε τέλος στο σκοτάδι και να παραμείνουμε στο Φως, πρέπει να κρατάμε το πνεύμα, χωρίς να δίνουμε προσοχή στις ενέργειες του νου. Για αυτό χρειάζονται απομόνωση, ησυχία και γαλήνη.
Ο άνθρωπος που ζει στο σκοτάδι δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν. Όταν ο Θεός φροντίζει για εμάς – αυτό είναι η ελευθερία του φωτός. Όταν φροντίζουμε για τον εαυτό μας – αυτό είναι η δουλεία του σκότους.
«Ο Θεός είναι Φως», και αν αγαπάμε τον Θεό, αυτή η αγάπη μας διαποτίζει ολόκληρους και αναλαμβάνει όλες τις φροντίδες μας. Όταν παραδίδουμε στον Κύριο όλη μας τη ζωή, Αυτός αρχίζει να φροντίζει για τη σωτηρία μας. Πρέπει μια για πάντα να αποστραφούμε από το σκοτάδι και να εμπιστευτούμε πλήρως τον Θεό, τα χέρια του οποίου είναι ανοιχτά για να μας αγκαλιάσουν με ανείπωτη αγάπη. Όταν ανακαλύψουμε τον Χριστό μέσα μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να χωριστούμε από Αυτόν.
Η κόλαση πολεμάει τον άνθρωπο με το όπλο του σκότους, πυροβολώντας μας με σφαίρες σκέψεων. Μόνο η άρνηση του εγωισμού μπορεί να βάλει τέλος στους πειρασμούς μας. Το ανθρώπινο πνεύμα είναι πάντα ίσο, ήρεμο και ισορροπημένο. Δεν είναι αποχωρισμένο από το Θεϊκό Φως και έχει απεριόριστη μακαριότητα και αθάνατη συνείδηση. Μεγάλο πράγμα – η γνώση του εαυτού μας.
Η σωτηρία – είναι στο αόρατο. Το ορατό είναι προσωρινό, ενώ το αόρατο είναι αιώνιο. Είναι ανόητο να πολεμάμε για
