Η αδιάλυτη μυστήριο του κλάματος του Χριστού πάνω από τον Λάζαρο
Ο Χριστός κλαίει. Η ανάσταση του Λαζάρου δεν έγινε για Αυτόν ένα ευτυχές γεγονός της ζωής. Ο Χριστός δεν είχε χαρά για την παρατεταμένη διάρκεια της φυλάκισης της ψυχής στο σώμα.
Η ευαγγελική αφήγηση για την ανάσταση του Λαζάρου μου προκαλεί πολλές ερωτήσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μπορώ να υποθέσω και νομίζω ότι θα είμαι σε μεγάλο βαθμό σωστός αν πω ότι ο μεγαλύτερος κόπος και άθλος που πρέπει να περάσουμε όλοι μας είναι ο θάνατος. Ο άνθρωπος συμμετέχει σε αυτόν όχι παθητικά. Η ψυχή και το σώμα του υφίστανται αόρατες προηγουμένως πιέσεις: συναισθηματικές, πόνου, ψυχικές κ.λπ. Έτσι συμβαίνει ο θάνατος στην ασθένεια.
Ο Λάζαρος, όπως γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο, ήταν άρρωστος και πέθανε. Πέρασε από αυτόν τον στενό βασανιστικό διάδρομο που οδηγεί από μια πραγματικότητα σε μια άλλη. Και να, μια φωνή καλεί κάποιον να περάσει αυτόν τον δρόμο με αντίστροφη κατεύθυνση. Και αυτή η φωνή δεν προτείνει, απαιτεί: «Λάζαρε, βγες έξω». Και σε αυτήν την επιτακτική φωνή ακούγονται νότες κλάματος…
Ο Λάζαρος δεν έχει επιλογή. Πρέπει να ξαναμπεί σε αυτό το σώμα, που έχει γίνει ξένο γι' αυτόν. Πρέπει ξανά να χωθεί σε αυτήν τη βαριά στολή, που θα περιορίζει την ψυχή του με πόνο, γήρας, ταλαιπωρία και το βάρος της απαραίτητης φροντίδας γι' αυτόν. Ναι, αυτή η θαυμαστή ανάσταση, αναμφίβολα, θα χαροποιήσει τις αδελφές του, οι γείτονες θα εκπλαγούν. Αλλά ήταν ο ίδιος ο Λάζαρος ευτυχισμένος από αυτό;
Μου φαίνεται ότι όχι. Καταλάβαινε ότι θα περάσει πολύ λίγο χρόνος και θα πρέπει ξανά να επαναλάβει αυτόν τον δρόμο. Πρέπει ξανά να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο του θανάτου.
Εξαιρετικές στην αλληγορία τους, πασπαλισμένες με θεολογική πολυπλοκότητα, οι ερμηνείες που μιλούν για την ανάσταση του εσωτερικού ανθρώπου σε σύγκριση με τον εξωτερικό ή τη νίκη της χάρης πάνω στο γράμμα του νόμου, δεν ζεσταίνουν καθόλου την καρδιά μου. Δεν είναι αυτό που θα ήθελα να ακούσω. Σε όλη αυτή την ερμηνευμένη φιλοσοφική λογοτεχνία δεν υπάρχει απλή ανθρώπινη κατανόηση της ουσίας. Υπάρχει μια μυστήριο, κρυμμένο ανάμεσα στα γράμματα του Λόγου του Θεού. Και αυτή η μυστήριο είναι εμποτισμένη με τα δάκρυα του Σωτήρα στον τάφο του Λαζάρου. Φυσικά, οι σχολιαστές κάτω από αυτήν την δημοσίευση θα προσπαθήσουν να με διδάξουν, παραθέτοντας τα λόγια αυτού ή εκείνου του αγίου σχετικά με το πώς πρέπει να κατανοούνται αυτά τα δάκρυα. Μην κοπιάζετε, παρακαλώ, γνωρίζω όλους αυτούς τους σχολιασμούς, τουλάχιστον όχι χειρότερα από εσάς. Αλλά δεν έχουν ζεστάνει την ψυχή μου. Εδώ υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό που γνωρίζουν μόνο ο Χριστός και ο ίδιος ο Λάζαρος, αλλά αποφάσισαν να σιωπήσουν γι' αυτό.
Όταν πηγαίνετε σε έναν άρρωστο άνθρωπο, φέρνοντας το φάρμακο που θα τον θεραπεύσει σίγουρα, δεν θα κλάψετε. Θα χαρείτε ότι επιτέλους ο φίλος σας θα απελευθερωθεί από την ταλαιπωρία που τον βασανίζει. Θα ενθαρρύνετε με χαμόγελο τους συγγενείς και τους φίλους του, λέγοντας: «Λοιπόν, τώρα όλα θα είναι καλά». Θα είστε ευτυχισμένοι που φέρνετε στα χέρια σας το φως που θα κάνει ευτυχισμένο όχι μόνο τον φίλο σας, αλλά και όλους όσους τον αγαπούν. Κατά την ανθρώπινη λογική, αυτό είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να αισθάνεται και ο Χριστός, πηγαίνοντας να αναστήσει τον Λάζαρο.
Αλλά βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ο Χριστός κλαίει. Η ανάσταση του Λαζάρου δεν έγινε για Αυτόν ένα ευτυχισμένο γεγονός της ζωής. Ο Σωτήρας δεν είχε χαρά για την παρατεταμένη παραμονή της ψυχής στο σώμα. Ούτε ο Χριστός, ούτε ο ίδιος ο Λάζαρος δεν χαίρονταν για αυτό το θαύμα. Αλλά έτσι έπρεπε να είναι. Έπρεπε για την αποστολή για την οποία ο Κύριος ήρθε σε αυτόν τον κόσμο. Ήταν απαραίτητο να δείξει ορατά το αδύνατο σε αυτούς που ακολουθούσαν τον Ιησού και σε αυτές τις γενιές που θα διαβάσουν για αυτό το γεγονός στο Ευαγγέλιο.
Ο Υιός του Θεού κάλεσε από τον άλλο κόσμο τον Λάζαρο, ώστε να συνεχίσει τον δρόμο του μάρτυρα για χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν είδε ξανά το χαμόγελο στο πρόσωπο του Λαζάρου μετά την ανάστασή του.
Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο κλαίει σπάνια. Μόνο τρεις φορές. Γι' αυτό τα δάκρυά Του πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με απόλυτη προσοχή.
Η πρώτη φορά που ο Σωτήρας έκλαψε ήταν όταν κοίταξε την Ιερουσαλήμ, γνωρίζοντας ποια μοίρα περιμένει αυτήν την μεγάλη πόλη. Ήταν ο κλαυθμός της ανήμπορης μητρικής αγάπης. Έτσι κλαίει μια μητέρα όταν ξέρει ότι δεν μπορεί να βοηθήσει το παιδί της. Η καρδιά της πονάει τρομερά από το γεγονός ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Αυτός ο πόνος θα είναι ακόμα πιο έντονος αν η μητέρα καταλαβαίνει ότι θα μπορούσαν να αποφευχθούν αυτές οι ταλαιπωρίες. Αλλά ταυτόχρονα ξέρει ότι θα γίνει αυτό που θα γίνει. Ο κλαυθμός του Χριστού πάνω από την Ιερουσαλήμ είναι η ανήμπορη κραυγή του Θεού μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία.
«Πόσες φορές ήθελα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, όπως η πουλιά συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τα φτερά της, και δεν θέλατε…».
Η τελευταία φορά που ο Σωτήρας κλαίει είναι στον Κήπο της Γεθσημανής πριν από τη Σταύρωσή Του. Ήταν επίσης ο κλαυθμός του παγκόσμιου Ανθρώπου Χριστού. Σημειώστε ότι εδώ, σε αυτήν την αγωνία της Γεθσημανής, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή υπόνοια ηρωισμού. Ο Κύριος δεν λέει στον Πατέρα: «Σου είμαι τόσο ευγνώμον που με αξίωσες να υποφέρω για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων! Είναι τόσο σημαντικό και τόσο τιμητικό. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτήν την προνόμια!»
Ορισμένοι συναισθηματικά φορτισμένοι κήρυκες, που τρέχουν μπρος-πίσω στη σκηνή με τη Βίβλο στα χέρια, θα προτιμούσαν να ακούσουν από τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανής ακριβώς αυτά τα λόγια. Αλλά όχι, εδώ όλα είναι απλά και ανθρώπινα κοντά μας και κατανοητά. Ο Σωτήρας βιώνει πόνο, φόβο, εγκατάλειψη και κάτι που μοιάζει με απελπισία. Αλλά αντέχει, γιατί στο κέντρο της ζωής Του ήταν ο Ουράνιος Πατέρας. Ο Χριστός ζούσε με αγάπη και πίστη σε Αυτόν και ήξερε ότι μπορεί
