Για την «Θεία υποστήριξη» των δολοφόνων-σνάιπερ
26 Απριλίου, το Σάββατο του Φωτός, η ΡΠЦ συγχαίρει τους σκοπευτές με την επαγγελματική τους γιορτή.
Κατά την άποψη της Ρωσικής Εκκλησίας, στις δολοφονίες του εχθρού από τους ελεύθερους σκοπευτές «εκφράζονται τα λόγια της Αγίας Γραφής: "Να είστε σταθεροί και ανδρείοι"». Στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πεπεισμένοι ότι ο ελεύθερος σκοπευτής, παρακολουθώντας για ώρες μόνος του το θύμα του, «όπως κανένας άλλος μπορεί να προοδεύσει στην εσωτερική προσευχή».
Οι ιερείς «ευχήθηκαν προσευχητικά» σε όλους τους ελεύθερους σκοπευτές «σταθερότητα στο χέρι, θεία βοήθεια και μεσιτεία του Αγγέλου Φύλακα».
Δεν καταλαβαίνουμε πώς μπορεί κανείς να μην βλέπει όλη την παραλογικότητα αυτών των λόγων. Ποια «εσωτερική προσευχή» μπορεί να υπάρχει για έναν άνθρωπο που συνειδητά και ψυχρά σκοτώνει έναν άλλο άνθρωπο; Ποια είναι αυτή η «θεία βοήθεια» και η «μεσιτεία του Αγγέλου Φύλακα»;
Πώς είναι αυτό; Αν σκότωσες – σημαίνει ότι προσευχήθηκες καλά και «ο Θεός βοήθησε», ενώ αν δεν πέτυχες – πρέπει να προσευχηθείς καλύτερα; Και πώς να κατανοήσουμε τις ευχές για «σταθερότητα στο χέρι»; Δηλαδή, σκότωσε και μην αστοχήσεις;
Στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία συγχαίρουν τα στρατεύματα της Ρωσίας όλων των τύπων: την ημέρα της Εθνικής Φρουράς, των ναυτικών μονάδων, των ειδικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, των στρατηγικών πυραυλικών δυνάμεων κ.λπ. Και σε όλες τις συγχαρητήριες επιστολές ακούγονται τραβηγμένα από τα μαλλιά λόγια για «θεία βοήθεια», «προσευχητικότητα» των στρατιωτικών και άλλα.
Αλλά όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που σήμερα σκοτώνουν. Μάλιστα, σκοτώνουν τους ομοπίστους τους. Κάποιοι, όπως οι ελεύθεροι σκοπευτές, βλέπουν τον θάνατο του θύματός τους, άλλοι, όπως οι πυραυλικοί, απλώς πατούν ένα κουμπί. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο – τα βάσανα και ο θάνατος της εικόνας και ομοίωσης του Θεού. Ένας χριστιανός, βλέποντας όλα αυτά, μπορεί μόνο να προσευχηθεί: και για τις ψυχές των θυμάτων, και για τις ψυχές των δολοφόνων. Και να ζητήσει από τον Θεό να σταματήσει αυτή την φρίκη. Αλλά το να ηρωποιούμε και να ιεροποιούμε τους θανάτους – αυτό δεν είναι χριστιανισμός.
Πιθανώς, όλοι γνωρίζουν την ιστορία με την βάτραχο, που πέθανε στο βραστό νερό και δεν πήδηξε από την κατσαρόλα μόνο και μόνο επειδή η θερμοκρασία του νερού αυξανόταν πολύ σταδιακά.
Σήμερα, στη θέση της βάτραχος είναι όλοι οι ορθόδοξοι, που συμφωνούν με όλο και πιο προφανείς δηλώσεις, ότι το να χύνεται ξένο αίμα «για το δίκαιο σκοπό» είναι σωστό και μάλιστα αξιέπαινο. Ότι μπορεί να συνδυαστεί η προσευχή και η δολοφονία, ότι ο Θεός και οι άγγελοι βοηθούν τους «καλούς» χριστιανούς να εξοντώσουν τους «κακούς».
Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Ρώσους, στην Ουκρανία ακούγονται ακριβώς οι ίδιες δηλώσεις. Όλοι αυτοί είναι «η αύξηση της θερμοκρασίας του νερού» στην οποία «βράζει» η ψυχή μας. Και αν συμφωνούμε με αυτή την «αύξηση» – μας περιμένει η μοίρα της βάτραχος.
