Από συνοριοφύλακας σε χριστιανό: τι είναι το «ίχνος» της αμαρτίας;

```html

Όταν παρακολουθείτε μια ταινία, όπου ο σκύλος ακολουθεί ίχνη, μην το πιστεύετε, θα σας πει οποιοσδήποτε κυνολόγος: ο σκύλος δεν ακολουθεί έτσι τα ίχνη και δεν προχωρά έτσι.

Θυμάμαι το πρώτο μου ίχνος στις πλαγιές του Τέτρι-Τσκάρο, όταν στο σχολείο εκπαιδευτών της υπηρεσίας σκύλων ο ποιμενικός μου Τζιν δούλεψε το πρώτο ίχνος μήκους 500 μέτρων. Ο σκύλος έπιανε τη μυρωδιά του βοηθού-μαθητή, που είχε αφήσει το ίχνος στο βρεγμένο χορτάρι, και άρχιζε να το επεξεργάζεται σαν φίδι, ελαφρώς γέρνοντας το κεφάλι, κινούμενος προς την κατεύθυνση του «παραβάτη» των συνόρων. Ενθάρρυνα τον σκύλο με τα λόγια: «Καλά, ίχνος!..», και αυτός, κουνώντας την ουρά του, προχωρούσε μπροστά, μέχρι που ο βοηθός δεν βρέθηκε κάτω από έναν θάμνο, με ένα αδιάβροχο πανωφόρι σε ένα ραβδί, στο οποίο ο πιστός μου Τζιν είχε δαγκώσει με τα δόντια του.

Με τον ενός έτους ποιμενικό μου κλήθηκα στα συνοριακά στρατεύματα πολλά χρόνια πριν.

«Ψάξε το ίχνος!»: εργασία στα σύνορα

Μετά υπήρχαν δεκάδες άλλα ίχνη, δύο και περισσότερα χιλιόμετρα. Τα πιο δύσκολα από αυτά έπρεπε να εντοπιστούν στην περιοχή, που υποδείχθηκε στην εκπαίδευση από τον λοχία με τα λόγια: «Σε αυτό το τετράγωνο παρατηρήθηκε άγνωστος. Η αποστολή σας είναι να τον συλλάβετε!..». Και έβαζα τον σκύλο να ψάξει την περιοχή με την εντολή: «Ψάξε το ίχνος!»

Και ο σκύλος άρχιζε να τρέχει στο υποδεικνυόμενο τετράγωνο, μυρίζοντας το έδαφος, μέχρι που βεβαιωνόμουν ότι είχε βρει το ίχνος και προχωρούσε μπροστά για να βρει τον «παραβάτη». Η παλαιότητα του ίχνους κυμαινόταν από 15 λεπτά έως τρεις ώρες.

Το πιο δύσκολο ίχνος το επεξεργαστήκαμε ήδη στο φυλάκιο Γκοργκαζέτι, όπου υπηρετούσαμε για περισσότερο από ένα χρόνο μετά το σχολείο Τέτρι-Τσκάρο στα βουνά του Καυκάσου. Η παλαιότητά του ήταν 6 ώρες. Δίναμε εξετάσεις για τη 2η τάξη στρατιωτικής ειδικότητας παρουσία του ταγματάρχη με το επώνυμο Κουζνέτσοφ, του κύριου «σκυλογνώστη» της συνοριακής ομάδας της Μπατούμι. Η εξέταση για την τάξη πραγματοποιήθηκε με δική μου πρωτοβουλία: πίστευα ότι το κατοικίδιό μου «θα αντέξει» και πιο δύσκολη αναζήτηση.

Ο ταγματάρχης διανυκτέρευσε στο φυλάκιο, και νωρίς το πρωί, όταν ακόμα κοιμόμουν, πήρε τον βοηθό-στρατιώτη στην όχθη του ποταμού Μάτσεχελ και τον έστειλε κάπου στα βουνά μέσω της κρεμαστής γέφυρας στην άλλη όχθη σε άγνωστη κατεύθυνση.

Θυμάμαι καλά, πώς ο Τζιν μπήκε στο ίχνος μετά την αναζήτηση της περιοχής, πώς έτρεξε στη γέφυρα και προχώρησε προς τα πάνω στο μονοπάτι. Ο βοηθός, με το επώνυμο Αλαβάντζε, στράφηκε αριστερά στο χωράφι καπνού των τοπικών Ατζάρων· ο σκύλος έχασε το ίχνος - στο πράσινο του καπνού ο σκύλος δεν παίρνει το ίχνος. Διασχίζοντας το χωράφι διαγώνια, ξαναπήραμε το ίχνος και προχωρήσαμε προς τα πάνω. Ο Αλαβάντζε, ένας κοντός στρογγυλός Γεωργιανός, ανέβηκε στο ξηραντήριο με το καλαμπόκι και «συνελήφθη», κοιμώμενος ειρηνικά πάνω στα καλαμπόκια συνοδευόμενος από τα ζωηρά μου επιθέματα για τη βόλτα του στο χωράφι καπνού.

Έτσι αποκτήσαμε τη 2η τάξη αναζήτησης και με τον καιρό κερδίσαμε το δίπλωμα «Για την καλύτερη εκπαίδευση υπηρεσιακών σκύλων της συνοριακής ομάδας της Μπατούμι». Θυμάμαι, με ενθουσιασμό της νίκης, πρότεινα στον ταγματάρχη να δώσουμε και για την 1η τάξη με ίχνος 10 ωρών, στο οποίο ο ταγματάρχης απάντησε με χαμόγελο: «Αρκετά με τη δεύτερη τάξη».

Ίχνος στην ψυχή: το φαινόμενο της μνήμης και της αμαρτίας

Τώρα, φτάνοντας σε ώριμη ηλικία, εκπλήσσομαι από το φαινόμενο της μνήμης, στην οποία διατηρούνται επεισόδια του μακρινού παρελθόντος, σαν να βλέπεις μια έγχρωμη εικόνα, ξεκινώντας από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Για παράδειγμα, θυμάμαι καθαρά τη βόλτα με τον πατέρα μου στο καρότσι, από το οποίο έπεσα στο έδαφος, τρομάζοντας «μέχρι θανάτου» τον νεαρό πατέρα μου. Ή το σχέδιο του νέον φωτός μέσα από την κουρτίνα του παραθύρου στο ταβάνι στο βραδινό δωμάτιο, όπου με έβαλαν να κοιμηθώ: το σχέδιο κινούνταν παράξενα από το κούνημα των κουρτινών, και μου φαινόταν σαν κάποιοι φωτεινοί πολεμιστές πάνω σε άλογα...

Λένε ότι στον άνθρωπο δίνεται να δει, σαν σε γρήγορη πτήση, με λεπτομέρειες όλη τη ζωή που έζησε στις τελευταίες στιγμές παραμονής στη γη.

Η ψυχή διατηρεί όλα τα φωτεινά και κακά, που έζησε στη ζωή, αφήνοντας ανεξίτηλο ίχνος. Και είναι θλιβερό, όταν το κακό αρχίζει να νικά, και δεν μπορεί να διορθωθεί τίποτα πια, αυτό, το κακό, ήδη κυριαρχεί πάνω στην ψυχή, και αυτή υποφέρει βασανιστικά...

Θυμάμαι, πώς στην πρώτη εξομολόγηση, εξομολογήθηκα με δάκρυα καυτής ντροπής στον πατέρα για το πώς στην παιδική ηλικία προσέβαλα την αγαπημένη μου αδελφή, χτυπώντας την με το πόδι. Και μετά είπα πολλά άλλα. Ο ιερέας με ηρέμησε με λίγα λόγια: «Εφόσον βαπτίστηκες στα 26 σου χρόνια, όλες οι αμαρτίες σου μέχρι την κολυμβήθρα του βαπτίσματος συγχωρούνται».

Αυτό είναι το φαινόμενο του χριστιανισμού και του μυστηρίου της εξομολόγησης γενικά. Τα λόγια του ιερέα πάνω από το κεφάλι μου κάθε φορά στην εξομολόγηση με εντυπωσιάζουν με τη δύναμή τους: «Ο Κύριος και Θεός μας, Ιησούς Χριστός, με τη χάρη και την ευσπλαχνία της φιλανθρωπίας Του να συγχωρήσει σε παιδί, και εγώ ο ανάξιος ιερέας με την εξουσία Του που μου δόθηκε συγχωρώ και απαλλά