Άνθρωπος – εργαλείο στην ορχήστρα της αιωνιότητας
Ο φιλόσοφος Ζαν Φενιό αποφάσισε ότι την όγδοη ημέρα κάθε μήνα αξίζει να γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα του Απείρου. Από τότε έτσι και καθιερώθηκε, αν πιστέψουμε ορισμένα ημερολόγια.
Το σύμβολο του απείρου – είναι το ανεστραμμένο οκτώ. Ζούμε στην έβδομη ημέρα της δημιουργίας. Αλλά η επερχόμενη ημέρα, που δεν θα έχει τέλος, η Εκκλησία την ονομάζει όγδοη. Μπορούμε ήδη τώρα να αγγίξουμε αυτό το μυστήριο; Οι σοφοί λένε ότι ναι. Διότι το άπειρο διεισδύει σε όλα τα πεπερασμένα, όπως η αιωνιότητα υπάρχει μέσα στον χρόνο.
Το να δεις το αιώνιο μέσα στο προσωρινό – αυτή είναι η ουσία της πνευματικής εμπειρίας.
Με κάθε μας πράξη, που έχει αρχή και τέλος, πλέκουμε τον κόμπο της αιώνιας χαράς ή της αιώνιας λύπης μας. Ζώντας μέσα στον χρόνο, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, σχεδιάζουμε τα μοτίβα της αιωνιότητάς μας.
Με το μυαλό και την καρδιά: δύο τρόποι γνώσης
Το προσωρινό και το πεπερασμένο ζει στον εγκέφαλό μας, ενώ το αιώνιο και το άπειρο – στην καρδιά μας. Όσο ο άνθρωπος ζει με το μυαλό, μοιάζει με τυφλό που κινείται ψηλαφώντας σε άγνωστο δρόμο. Αλλά μόλις βρει τη σύνδεσή του με τον Θεό μέσα στην καρδιά, δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από Αυτόν. Σε όλα όσα συμβαίνουν, ο σοφός δεν βλέπει τυχαίες περιστάσεις, αλλά δύο χέρια του Θεού. Το ένα του δίνει το καλό και το γλυκό, το άλλο – το πικρό και το κακό. Έτσι ο Μεγάλος Κεραμοποιός εργάζεται πάνω στο δημιούργημά του. Γι' αυτό ο σοφός άνθρωπος δεν αντιστέκεται στη θεία πρόνοια, αλλά ταπεινώνεται, βασιζόμενος πλήρως σε Αυτόν που ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Όλος ο πόνος μας και όλες οι πτώσεις μας συνδέονται με τη θέλησή μας, που αντιστέκεται στη θέληση του Θεού.
Το θλιβερό γεγονός είναι ότι ακόμα και σήμερα προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον Θεό και τις εντολές Του με το μυαλό, και όχι με την καρδιά.
Από την παιδική ηλικία, το κοσμικό εκπαιδευτικό σύστημα απευθυνόταν μόνο στο μυαλό μας: μαθαίναμε, απομνημονεύαμε, αναδιηγούμασταν.
Αλλά όλη η πατερική εμπειρία λέει ότι η χάρη μεταδίδεται από καρδιά σε καρδιά, πέρα από όλες τις λέξεις. Η σοφία δεν μπορεί να διδαχθεί, μπορεί μόνο να γίνει αντιληπτή με το πνεύμα. Το πρόβλημα της πνευματικής μας εκπαίδευσης είναι ότι προσπαθούμε να διεισδύσουμε στην ουσία της Ορθοδοξίας όχι από την πόρτα, αλλά από τον τοίχο, δαγκώνοντας τον γρανίτη της επιστήμης με τα δόντια του μυαλού.
Χρειαζόμαστε μια «καρδιακή νηστεία»
Σύντομα θα έρθει η αυστηρή, αν και σύντομη, νηστεία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Θα ήταν καλό αν αυτή την περίοδο δίναμε προσοχή όχι μόνο στη χημική σύνθεση της τροφής, αλλά και στην πνευματική κατάσταση της καρδιάς μας. Είναι κρίμα που δεν έχουμε μια ειδική «καρδιακή νηστεία».
Ας προσπαθήσουμε αυτές τις δύο εβδομάδες να στρέψουμε την ακοή και την όραση μέσα μας, αποσπώντας τα από τον εξωτερικό κόσμο. Ας κλείσουμε όλα τα εξωτερικά «ανοίγματα» της καρδιάς μας και ας βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας.
Η πνευματική εμπειρία λέει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την αιωνιότητα, παρά μόνο μέσω της φυλάκισης του μυαλού στην καρδιά. Μόνο έτσι μπορείς να δεις τα πάντα όπως είναι στην πραγματικότητα, και όχι όπως μας φαίνονται.
Η παραβολή για τη μουσική της αιωνιότητας
Μια αρχαία παραβολή διηγείται πώς ένας άνθρωπος αναζητούσε την Αλήθεια για πολλά χρόνια. Τελικά, έφτασε σε ένα θαυμαστό πηγάδι που απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις. «Πήγαινε στο κοντινό χωριό, – ακούστηκε από τα βάθη, – και στη διασταύρωση δύο δρόμων θα βρεις την απάντηση». Αλλά στη διασταύρωση ο ταξιδιώτης είδε μόνο εμπόρους που πουλούσαν διάσπαρτα κομμάτια ξύλου, μετάλλου και σύρματος. Απογοητευμένος, έφυγε.
Πέρασαν χρόνια. Μια νύχτα άκουσε υπέροχη μουσική. Ένας άγνωστος έπαιζε το σιτάρ με τέτοιο τρόπο που κάθε ήχος διείσδυε στα βάθη της ψυχής. Και η καρδιά ένιωσε: σε αυτή τη μουσική βρίσκεται η απάντηση. Κοιτάζοντας το όργανο, ο αναζητητής είδε ότι ήταν φτιαγμένο από τα ίδια κομμάτια ξύλου, μετάλλου και σύρματος που είχε δει κάποτε στην αγορά...
Η μοίρα μας αποτελείται από διάσπαρτα και, φαινομενικά, τυχαία γεγονότα. Αλλά όταν τα συνδέουμε σε ένα σύνολο, αποκτούμε τον δρόμο προς το άπειρο.
Η ζωή μας – είναι μια μελωδία, οι νότες της οποίας έχουν γραφτεί από έναν ιδιοφυή Συνθέτη.
Για τον καθένα είναι διαφορετική. Αλλά θα έρθει η ώρα, και όλες αυτές οι μελωδίες θα συγχωνευθούν σε μια ενιαία παγκόσμια ορχήστρα, όπου ο καθένας θα έχει το δικό του μέρος. Και προς το παρόν, μαθαίνουμε μόνο να ηχούμε έτσι ώστε να μην χαλάσουμε τη μεγάλη αρμονία της άπειρης μουσικής της αιωνιότητας.
