Ο Καλός Σαμαρείτης ενάντια στον ψηφιακό θόρυβο: η παραβολή ως διάγνωση
Ο δρόμος προς την Ιεριχώ είναι η ταινία των κοινωνικών δικτύων, και οι ληστές είναι οι συσκευές μας. Αναλύουμε γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος «ενεργειακά βυθίζεται στο σκοτάδι» και πώς η προσευχή του Ιησού θεραπεύει τη ΔΕΠΥ.
```html
Το θέμα της σημερινής συζήτησης – Η παραβολή του ελεήμονος Σαμαρείτη. Η παραδοσιακή ερμηνεία της παραβολής, όπως περιγράφεται, για παράδειγμα, στα βιβλία μας για τον Νόμο του Θεού πριν από έναν αιώνα, δεν θερμαίνει την ψυχή μου. Ο Λόγος του Θεού λέγεται για όλες τις εποχές, και σε κάθε εποχή ακούγεται με νέο τρόπο. Το να επαναλαμβάνουμε μηχανικά το πώς το ερμήνευσαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας πριν από χίλια χρόνια, θα ήταν λάθος. Μιλούσαν στους ανθρώπους της εποχής τους σε γλώσσα κατανοητή για αυτούς.
Αλλά ο χρόνος αλλάζει, αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής, αλλάζει και η ίδια η γλώσσα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Και αν δεν επικαιροποιήσουμε τον Λόγο του Θεού, με βάση τις πραγματικότητες στις οποίες ζούμε, τότε από το Βιβλίο της Ζωής θα μετατραπεί σε μουσειακό έκθεμα.
Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη είναι, αφενός, η διάγνωση της σύγχρονης κοινωνίας, και αφετέρου – οδηγός για δράση.
Σε αυτήν πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε όχι μόνο ηθική επιταγή, αλλά και θεολογικό τύπο σωτηρίας.
Ο δρόμος προς την Ιεριχώ: η κόλαση της ψηφιακής παραδείγματος
Ο δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ - δεν είναι γεωγραφική μετακίνηση. Είναι τραγική ρήξη μεταξύ του Κτίσματος και του Δημιουργού, μεταξύ της ολότητας και της κατακερματισμού. Αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος όχι μόνο με φανερές πάθη και κακίες. Είναι στρωμένος με λιθόστρωτο ροών πληροφοριών. Το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα, η ατελείωτη κύλιση και οι ειδησεογραφικές ροές… Αυτοί οι ληστές μας στέρησαν την ηρεμία, τη σιωπή και τον χρόνο για προσευχή. Ο νους μας είναι πληγωμένος από τη συνεχή απόσπαση.
Ζούμε με το λεγόμενο σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΣΔΕΥ).
Αυτή είναι μια διαταραχή της εγκεφαλικής λειτουργίας, που χαρακτηρίζεται από απώλεια συγκέντρωσης και παρορμητικότητα. Σήμερα σε όλο τον κόσμο παρατηρούμε αύξηση των αγχωτικών και πανικών διαταραχών. Τριάντα χρόνια πριν η ιατρική δεν γνώριζε τέτοια διάγνωση. Τώρα είναι «η ασθένεια της μεγαλούπολης». Η σύγχρονη νεολαία μεγαλώνει με την παθολογία των επιφανειακών γνώσεων, η εξάρτηση από το διαδίκτυο έχει γίνει ο κανόνας της ζωής.
Οι ροές πληροφοριών - δεν είναι απλώς κλέφτες και ληστές. Είναι οντολογικά παράσιτα, που καταστρέφουν τις θεμελιώδεις αρχές της ύπαρξης του ανθρώπου, διαχωρίζουν την ενότητα της ανθρώπινης ψυχής, πνεύματος και σώματος. Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι παύουν να ζουν μια κανονική ανθρώπινη ζωή. Αρχίζουν να υπάρχουν στην κόλαση της ψηφιακής παραδείγματος, που μιμείται τον επίγειο παράδεισο. Και ως συνέπεια αυτού – εξάντληση, κατάθλιψη και καρδιακή κενότητα.
Ο σύγχρονος διασκορπισμένος νους — είναι άμεσο αποτέλεσμα αυτής της οντολογικής τραύματος.
Έχει χάσει την ενιαία κατεύθυνσή του προς τον Θεό, έχοντας γίνει πολλαπλός και υποκείμενος στον κόσμο της Ιεριχώ, δηλαδή σε κάθε εξωτερικό θόρυβο. Ο άνθρωπος, στον οποίο είχε καθοριστεί να ζει στο Φως, ενεργειακά βυθίζεται στο σκοτάδι.
Ιερέας και Λευίτης: γιατί η «συσσωρευτική πίστη» δεν θα σώσει;
Ο ιερέας και ο Λευίτης – είναι αυτοί που περνούν δίπλα. Που βλέπουν την συμφορά, αλλά δεν πλησιάζουν. Η παραδοσιακή ερμηνεία – η ανεπάρκεια της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά, στην ουσία, είναι η ανεπάρκεια κάθε τυπικής ευσέβειας.
Μπορείς να πηγαίνεις στην εκκλησία, να διαβάζεις το προσευχητικό κανόνα, την Αγία Γραφή, να εξομολογείσαι και να κοινωνείς, αλλά να παραμένεις πνευματικά κενός. Η σύγχρονη φαρισαϊκή θεολογία προσπαθεί να μας καθησυχάσει. Προβάλλει την ιδέα της συσσωρευτικής σωτηριολογίας (διδασκαλία για τη σωτηρία). «Μην ανησυχείς, – διδάσκουν οι γραμματείς, – όλα πηγαίνουν στο βιβλιάριο αποταμίευσης, που βρίσκεται στο ταχυδρομικό τμήμα της Ουράνιας Ιερουσαλήμ. Θα πεθάνεις, θα πλησιάσεις τις πύλες του παραδείσου, θα πεις τον αριθμό του λογαριασμού, και θα σου δώσουν όλα όσα κέρδισες».
Δεν θα σου δώσουν. Δεν λειτουργεί έτσι.
Κάθε εξωτερική θρησκευτικότητα χωρίς εσωτερική βαθιά πνευματική πρακτική, χωρίς βύθιση του νου στην καρδιά, χωρίς εμπειρική πρακτική θεογνωσίας – είναι «ιερέας και Λευίτης», που περνά δίπλα.
Μια τέτοια πίστη παραμένει «περνώντας δίπλα», επειδή δεν είναι ικανή να πλησιάσει την πληγή, που απαιτεί θεανθρώπινη δράση.
Στους «περνώντας δίπλα» μπορούμε να συμπεριλάβουμε και την εικονική συμπάθεια. Βλέπουμε την ξένη συμφορά στις ειδήσεις ή στα κοινωνικά δίκτυα, βάζουμε ένα like ή γράφουμε ένα σχόλιο συμπάθειας, αλλά δεν πλησιάζουμε φυσικά και πνευματικά τον πλησίον. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε ένα κουκούλι εικονικής κρυψώνας, αν και είναι πολύ πιθανό ότι στο ίδιο μας το σπίτι ή κάπου πολύ κοντά, στη γειτονιά, ζει ένας άνθρωπος, που τώρα πεθαίνει μόνος στο διαμέρισμά του. Και αυτό δεν είναι φαντασίες μου, τέτοιες περιπτώσεις πραγματικά γίνονται όλο και περισσότερες. Οι πρώτοι που μαθαίνουν για έναν τέτοιο θάνατο είναι οι γείτονες. Αλλά ήδη από τη μυρωδιά από την πόρτα. Αν και θα μπορούσαμε να ενδιαφερθούμε για τη ζωή αυτού του ανθρώπου πριν από το θάνατό του.
Χριστός-Σαμαρείτης: Κρασί της μετάνοιας και Έλαιο της προσευχής
Ο Σαμαρείτης στην παραδοσιακή ερμηνεία - είναι, φυσικά, ο Χριστός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Η δράση Του δεν είναι απλώς ηθική, αλλά υποστατική, δηλαδή προσωπική και ουσιαστική. Εκδηλώνεται στην κένωση (αδει
