«Χαρά μου!»: τι μας διδάσκει ο Όσιος Σεραφείμ με τη ζωή του;
Η προσωπική μας κόλαση βρίσκεται στο κεφάλι μας, που μας εξαπατά. Μαθήματα από τον Άγιο Σάρωφ για το πώς να νικήσουμε το μυαλό μας και να βρούμε χαρά εν Χριστώ.
```html
Γιατί η καρδιά μου με τόση αγάπη και τρυφερότητα ανταποκρίνεται στη μνήμη του οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ; Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι ότι διάβασα κάτι γι' αυτόν. Αυτό το συναίσθημα δεν προέρχεται από το μυαλό, αλλά από την καρδιά. Όλοι μας είμαστε μυστηριωδώς συνδεδεμένοι στον Θεό ο ένας με τον άλλον. Και όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά του αγίου, τόσο περισσότερη αγάπη εκπέμπει σε εκείνους που μπορούν να το αισθανθούν.
Ο όσιος Σεραφείμ κατάφερε να ενσαρκώσει αυτό που μόνο ονειρευόμαστε: να γίνουμε ελεύθεροι από τον κόσμο.
Ήταν μαλακός μέσα για τον Θεό και σκληρός έξω για τους πειρασμούς. Η μόνη του χαρά ήταν ο Χριστός. Και αυτή τη χαρά τη μοιραζόταν με όλους και συνεχίζει να τη μοιράζεται τώρα. Γι' αυτό όλοι ακούμε τη γλυκιά του φωνή: «Χαρά μου!» – και αισθανόμαστε ότι αυτή είναι ακριβώς η χαρά που αναζητούν οι καταπονημένες καρδιές μας.
Να χάσεις το «εγώ» σου για να βρεις το πνεύμα
Το κύριο χαρακτηριστικό της πιστής ψυχής είναι η απομάκρυνσή της από όλα τα γήινα. Για την προσωπικότητα του γέροντα Σεραφείμ μου λέει περισσότερα όχι η ανάγνωση της βιογραφίας του, αλλά η εσωτερική ακρόαση του αγίου ονόματός του. Σε αυτή τη σιωπηλή ακρόαση, η Θεία χάρη μας αποκαλύπτει το μυστήριο του πνεύματος, βυθισμένου στην ευδαιμονία της Βασιλείας του Θεού. Μπορείς να διαβάσεις και να σκεφτείς πολύ, αλλά η «σκέψη» δεν έχει σώσει κανέναν. Μας σώζει η αποκήρυξη του εγωισμού με πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό. Όποιος έχασε το «εγώ» του στον Θεό, βρίσκει σε Αυτόν το πνεύμα του.
Ο γέροντας Σεραφείμ άφησε τον κόσμο και βρήκε την αγάπη, γιατί αυτή δεν ζει σε αυτόν τον κόσμο. Άφησε το μυαλό του και βρήκε την αλήθεια. Άφησε τα λόγια και στη σιωπή βρήκε τον Χριστό.
Η προσωπική μας κόλαση βρίσκεται στο κεφάλι, που μας εξαπατά συνεχώς.
Η ζήλια, ο φόβος, η οργή, η λαγνεία – όλα αυτά είναι κολλώδης ταινία που μας δένει με τον κόσμο. Η απάθεια μας αποδεσμεύει από αυτόν. Και η αγάπη, η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια μας προσκολλούν στον ουράνιο κόσμο.
Το μεγαλύτερο βουνό – είμαστε εμείς οι ίδιοι
Τι περιμένουμε για να σωθούμε; Ασθένειες, πολέμους, κάποιο χτύπημα από τον Θεό; Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε να αποκηρύξουμε το αίσθημα της κατοχής αυτού που δεν μας ανήκει, αλλά σε Αυτόν. Ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε λίγο ακόμα, και ίσως θα περάσει. Θα περάσει ένας πύραυλος, δεν θα μας πιάσει από το λαιμό μια ασθένεια, ο θάνατος θα ξεχάσει τη διεύθυνσή μας…
Το μεγαλύτερο βουνό που πρέπει να μετακινήσουμε με τη δύναμη της πίστης είναι εμείς οι ίδιοι.
Το πιο δύσκολο είναι να αποκηρύξεις τον εαυτό σου για τον Χριστό.
Ο όσιος Σεραφείμ το κατάφερε. Και εμείς;
Τι θα βρούμε αν αποκηρύξουμε το «εγώ» μας; Ίσως ότι όλος ο κόσμος, όλο το Σύμπαν είναι γεμάτο με τον Χριστό; Ότι ο κόσμος δεν στηρίζεται στη δύναμη της βαρύτητας, αλλά στην αγάπη και τη χαρά; Όταν το είδε αυτό ο όσιος Σεραφείμ, η καρδιά του γέμισε με συμπόνια για την καταστραμμένη κτίση, και άρχισε να προσεύχεται για όλο τον κόσμο. Δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, χρειαζόμαστε τη χάρη. Ο πόλεμος, η ζωή, η υγεία, το σώμα, οι σκέψεις – όλα αυτά έρχονται και φεύγουν. Αλλά το πνεύμα μας παραμένει αμετάβλητο, όπως και ο Θεός, κατά την εικόνα του οποίου είναι δημιουργημένο.
Πώς να νικήσεις το μυαλό και να βρεις την ηρεμία
Να δώσεις στον Θεό τα πάντα χωρίς υπόλοιπο – σημαίνει να εισέλθεις στο προαύλιο του παραδείσου. Καμία σκέψη δεν μπορεί να κατανοήσει τον Θεό. Δεν χρειάζεται να Τον αναζητήσεις, γιατί δεν υπάρχει μέρος όπου να μην είναι. Οι ασθένειες και οι θλίψεις είναι αυτά που μας επιστρέφουν στον εαυτό μας. Ο γέροντας Σεραφείμ γνώρισε τον Θεό, γιατί κατάφερε να ηρεμήσει το μυαλό του και να ανοίξει την καρδιά του σε Αυτόν. Τότε είδε ότι οι θρόνοι του Θεού δεν είναι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, αλλά οι ταπεινές και πράες καρδιές.
Απαλλαγμένος από όλες τις ανησυχίες, κατάφερε να δώσει όλα τα βάρη του στον Χριστό, και Εκείνος τα ανέλαβε. Δίνοντάς Του τη χρονική του ζωή, ο πατέρας Σεραφείμ έλαβε την αιώνια ζωή. Τι μας εμποδίζει;
Μπορείς να προσεύχεσαι πολύ και για πολλά. Ή μπορείς απλώς να πεις: «Γενηθήτω το θέλημά Σου, Θεέ μου, ας γίνει όπως θέλεις Εσύ, και όχι όπως θέλω εγώ». Και να ηρεμήσεις. Κάθε πράγμα είναι η σκέψη μας γι' αυτό. Περιβάλλαμε τον εαυτό μας με σκέψεις-πράγματα και τρέμουμε, φοβούμενοι να τα χάσουμε. Αφήνοντας τις σκέψεις για τα πράγματα, αφήνουμε και τα ίδια τα πράγματα. Έτσι αποκτάται η ελευθερία.
Ό,τι σπέρνουμε, αυτό και θα θερίσουμε. Γι' αυτό και έλεγε ο όσιος Σεραφείμ: «Απόκτησε το πνεύμα της ειρήνης, και χιλιάδες γύρω σου θα σωθούν». Όσο περισσότερη εσωτερική ηρεμία, τόσο περισσότερη χάρη εισέρχεται στην καρδιά.
Στη σιωπή του πνεύματός του, ο γέροντας έβλεπε τον Χριστό.
Άκουγε με το πνεύμα του πώς τα αστέρια καλούν τους ανθρώπους: «Επιστρέψτε στον Ουράνιο Πατέρα», – αλλά οι άνθρωποι ζουν με το κεφάλι σκυμμένο στη γη, χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί τους δόθηκε αυτή η σύντομη ζωή.
Τα βάσανα μας προκαλούνται από την προσκόλληση στον κόσμο, στο σώμα, σε όλα όσα θεωρούμε δικά μας. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το πνεύμα μας δεν ανήκει στον κόσμο. Ανήκει στον ελεύθερο Θεό και γι' αυτό είναι ελεύθερο. Χωρίς την παραμικρή προσκόλληση, ο γέροντας Σεραφείμ έδωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής του
