Πρώην πάστορας εξηγεί πώς και γιατί ήρθε από τον Καλβινισμό στην Ορθοδοξία
Ο δρόμος προς την Ορθοδοξία ήταν μακρύς και πολύ οδυνηρός, παραδέχτηκε ο Βαλέρι Γαϊβορόνενκο.
Πρώην πάστορας της καλβινιστικής κοινότητας Βαλέρι Γαϊβορόνενκο, ο οποίος πρόσφατα, μαζί με την οικογένειά του, ήρθε στην Ορθοδοξία, είπε πώς και γιατί έγινε Ορθόδοξος. Η βίντεο συνέντευξη με τον Βαλέρι δημοσιεύτηκε στο YouTube-κανάλι του ιερέα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δόκτορα Θεολογίας, Γεώργιο Μαξίμοφ.
Ο Βαλέρι, ο οποίος ξεκίνησε το δρόμο του στο Θεό από προτεσταντική εκκλησία, είπε ότι γεννήθηκε σε οικογένεια άθεων, αλλά βαφτίστηκε κρυφά στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ως παιδί. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτές οι αναμνήσεις έμειναν για πάντα στη μνήμη του και στη συνέχεια έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο.
«Ορισμένες δύσκολες συνθήκες της ζωής με έκαναν να αναζητήσω διέξοδο και νόημα της ζωής μου, – είπε. – Για πολλά χρόνια έψαχνα απάντηση σε αυτό το ερώτημα και, πιθανώς, έχει γίνει βασικό στη ζωή μου. Διάβαζα διάφορα βιβλία, μερικά εσωτερικά βιβλία, βιβλία για διάφορες θρησκείες, φιλοσοφίες, αλλά τίποτα δεν έδωνε απάντηση».
Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, ο Βαλέρι βρέθηκε σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι: «Έχοντας εγκαταλείψει αυτό το μέρος, ήμουν ήδη απόλυτα σίγουρος ότι όλες οι απαντήσεις στη ζωή μου, γενικά στη ζωή κάθε ανθρώπου, βρίσκονται στον τομέα της πίστης. Μάλλον πέρασαν περίπου δέκα χρόνια όταν επέστρεψα ξανά σε αυτήν την ερώτηση».
«Στην πόλη μας όπου ζούσα, ήταν στην Ουκρανία, οι προτεσταντικές εκκλησίες ήταν πολύ δημοφιλείς και αναπτυσσόμενες, – πρόσθεσε. – Και για μένα μια πάτα πολύ ισχυρή απόδειξη ότι ο Θεός είναι ζωντανός, ότι έχει δύναμη και δίνει νόημα σε κάθε άνθρωπο, ήταν το γεγονός ότι πολλοί από τους γνωστούς μου, συντρόφους, συμμαθητές πίστεψαν στην Προτεσταντική Εκκλησία. Είδα ότι στη βάση του καθορισμού των στόχων τους υπήρχε κάτι περισσότερο από ό, τι κάποτε, περισσότερο από ό, τι είδα τον εαυτό μου. Αυτό με προσελκούσε και έτσι ήρθα στην Προτεσταντική εκκλησία».
Στην περιφέρεια του Καλίνινγκραντ, όπου στον Βαλέρι προσέφεραν να μετακομίσει για να συμμετάσχει στην προτεσταντική αποστολή, εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην αποκατάσταση άτομα εξαρτώμενα από αλκοόλ και ναρκωτικά. Σε αυτή τη διακονία έβλεπε απολύτως καταστραμμένες ζωές, σπασμένους ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές βιογραφίες και ιστορίες, και αυτό «με έκανε να σκεφτώ το νόημα της ύπαρξής μου, ποιος είναι ο δρόμος μου στον Χριστιανισμό, πώς πρέπει να είμαι».
«Με την πάροδο του χρόνου, σταδιακά έγινα πάστορας μιας μικρής κοινότητας, – συνέχισε. – Σπούδασα στην Ευαγγελική Σχολή της Μόσχας, στο Pastoral College της Γερμανίας, στην πόλη του Αμβούργου. Και συνέβη ένα παράδοξο: όσο περισσότερο σπούδαζα, όσο περισσότερο μελετούσα θεολογία, τόσο περισσότερο, φαίνεται, θα έπρεπε να υπάρχουν απαντήσεις για μένα, αλλά υπήρχαν μόνο περισσότερες ερωτήσεις».
Ταυτόχρονα, η επικοινωνία με τους Ορθόδοξους ιερείς αναπτύχθηκε στη ζωή του Βαλέρι, και σε αυτούς είδε την αντανάκλαση αυτού του αποστολικού χριστιανισμού, τον οποίο αναζητούσε στην κοινότητά του.
«Αναρωτιόμουν πάντα: αν είμαστε μέρος αυτής της Μίας Καθολικής Αποστολικής Εκκλησίας; –εξήγησε. – Δεν έβλεπα διαδοχή στην εκκλησία μας, έβλεπα ότι η δυτική θεολογία είναι απλώς μια προσπάθεια να εξηγήσει τον Θεό, τη σχέση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, αποκομμένη από τις ρίζες. <...> Αυτό με έκανε να στραφώ σε ιστορικά έργα εκείνων που υπήρχαν πριν από μας, εκείνων που έχουν διασχίσει το δρόμο που εμείς μόλις αρχίζουμε. Και μου φάνηκε ότι η κοινότητά μας μετατρέπεται σιγά-σιγά σε σέκτα, όπου υπάρχει μόνο μία άποψη, μόνο μία αρχή της εξομολόγησης της σωτηρίας, όπου ο Χριστός είναι πολύ κατανοητός και εύκολα εξηγήσιμος σε όλους».
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο δρόμος προς την Ορθοδοξία ήταν μακρύς και πολύ οδυνηρός, αλλά με τη χάρη του Θεού συνέβη και «τώρα, φυσικά, θέλω να βοηθήσω τους φίλους μου, τους αδελφούς και τις αδελφές μου στον Χριστό να δουν πραγματικά όλη την πληρότητα και όλη την ομορφιά του Χριστού, την οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει, χωρίς να αναφέρεται στις ρίζες της Ορθοδοξίας. "
«Το τελικό βήμα ήταν ότι σε κάποιο σημείο δεν μπορούσα πλέον να κηρύσσω αυτό που είχα σταματήσει να πιστεύω. Κατάλαβα ότι αυτό ήταν ζήτημα αλήθειας και συνείδησης, της απάντησής μου στον Κύριο. Επειδή δεν ξέρω πότε θα εμφανισθώ ενώπιόν Του, και τι θα Του απαντήσω αφού μου έδωσε να δω αυτήν την Αλήθεια. Έφτασα στο συμπέρασμα ότι δεν θα σωθώ στον Προτεσταντισμό, αυτό ήταν το τελευταίο, βασικό βήμα. <...> Έχουμε αγγίξει την Πηγή, η οποία είναι απλώς ανεξάντλητη, η οποία έχει μέσα της το πνεύμα των ευαγγελικών χρόνων, του ευαγγελικού κηρύγματος, της αγάπης του Χριστού. Αυτό εύχομαι σε όλους τους αδελφούς μου που το σκέφτονται, αλλά δεν έχουν ακόμη αποφασίσει για αυτό το βήμα», είπε ο πρώην προτεστάντης πάστορας.
Όπως ανέφερε η ΕΟΔ νωρίτερα, στην UOC εξήγησαν πώς πρέπει να επικοινωνούμε με συγγενείς άλλων ομολογιών.
